8. Het Gardameer, via oude Brennerpas naar huis.
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
23 Mei 2015 | Italië, Salò
Na Siena hebben we bijna 6 weken doorgebracht in een prachtig Italië , wij zitten vol met indrukken van een mooi land, prachtige cultuur en aardige mensen. Maar zo langzamerhand begint het thuisfront aan ons te trekken, we missen de kinderen en vooral de kleinkinderen. Prachtig is dat skypen met ze , zeker als je Brecht zijn gekke bekken ziet trekken en Saar voor het eerst zonder zijwieltjes ziet fietsen begeleid door haar grote broer. Maar we willen ze zien, vasthouden, knuffelen en ook onze kinderen ( en de aanhang erbij natuurlijk , niks kouwe kant, ze geven je warmte..) We krijgen hetzelfde gevoel als onze reis naar Portugal en Spanje vorig jaar, na 5-6 weken krijgen we heimwee.. We zetten de route uit via het Gardameer , omhoog naar Oostenrijk en dan door naar huis. We plannen 1 week voor de thuisreis, willen onderweg rustig aan doen, hier en daar wat fietsen.
Als we in de buurt van het Gardameer aankomen rijden we constant in file , het is ook voor de Italianen een lang weekend met stralend weer. Als een grote sliert worden we mee getrokken langs de vele badplaatsen, vol met toeristen, campings, hotels , supermarkten, souvenirwinkeltjes en vooral veel mensen. Het benauwt me een beetje, dit is niet ons ding , we zijn beslist niet mensenschuw maar dit massatoerisme trekt ons een stuk minder . In de namiddag komen we op onze camping aan, vlakbij Sila. Ook hier is het druk , maar de campingbaas adviseert ons een plek te zoeken. Omdat het zondag is gaan er veel kort-kampeerders vroeg in de avond weg en is er weer plaats. De camping ligt aan het prachtige Gardameer, ingesloten door tal van andere campings. We overwegen om de volgende ochtend meteen door te rijden, maar de volgende ochtend is het nóg mooier weer, er zijn veel lege plekken, het is er rustig, we blijven nog een dagje.
Op de dinsdag rijden we verder naar Oostenrijk, we willen bewust via de oude Brennerpas vanwege de mooie rit en mijden de grote tolweg die hoog in de lucht boven ons uit toornt. De oude Brenner is verboden voor vrachtverkeer en aanhangers, we vinden dat wat overdreven want het is goed te rijden. Het weer is aan het veranderen, eerst bedrukt, als we hoog rijden is er natte sneeuw en mist, later regent het constant. Na een stevige rit komen we aan in Oostenrijk Tirol op een prachtige camping Ferienparadies am Nattersee. Zelden hebben we zo’n mooi sanitair gebouw gezien, vanzelfsprekend brandschoon maar een luxe … Toppunt vond Wil de dames doucheruimte waar aan de wand kuipstoeltjes staan voor grote spiegels met voor elke plek een haardroger, luxe verlichting, je waant je in een schoonheidssalon. Een ieder die wel eens kampeert en daar in de buurt is; ga er 1 nachtje staan en dompel je onder in glamping. Maar het regent de hele nacht keihard en de volgende ochtend horen we bij de receptie dat vanwege het uitzonderlijk slechte weer de beide Brennerpassen zijn afgesloten, er is veel sneeuw gevallen , vrachtverkeer wordt naar parkeerplaatsen gedirigeerd, ze moeten wachten op beter weer. De Fernpass is gelukkig nog open en we beginnen aan onze thuisreis van ca 820 km. We zien wel hoe het gaat, maar na 2 uur rijden zijn we maar 50 km opgeschoten vanwege de smalle bergweggetjes , bij mooi weer ongetwijfeld prachtig uitzicht maar alleen veel mist en regen. Onderweg is het erg druk, helaas de nodige ongelukken met wrakken op de weg waarbij je het ergste vermoed. Als we Duitsland in rijden wordt het wat beter weer, via de Autobaan rijden we verder en wegen af óf we een overnachting pakken . Maar ik ken dat… Camping is zo gevonden, de boel neerzetten is ook zo klaar maar de volgende ochtend gaat pas om 08.00 uur het hek open en daar hebben we geen zin in. De laatste “camping” is voor ons altijd open, we zoeken een dorpje langs de snelweg uit om te tanken meteen eens uitgebreid te eten i.p.v. De snelle hap. Dat lukt uitstekend en we maken ons op voor de laatste 280 km naar huis, denken om ca. 22.30 uur thuis te zijn. Na Venlo draaien we de A73 op en vlak voor Horst zie ik vanuit een ooghoek een bord A73 thv Horst afgesloten vanwege een ernstig ongeval, maar ik zit al in de fuik. Het verkeer staat muurvast, verderop is zelfs de vluchtstrook geblokkeerd zodat de hulpdiensten er niet langs komen, van veraf zie je een zee aan blauwe en gele zwaailichten, het zit daar goed fout. De motor zetten we uit, Wil maakt een puzzeltje en na ca 5 kwartier mogen we verder. Enigszins bedrukt rij ik over de plek van het onheil, niets meer te zien, maar de vele merktekens op het wegdek en alles netjes geveegd maken indruk, op de radio horen we dat er een dodelijk slachtoffer is en enkele zwaar gewonden. Ik bedank onze beschermengel dat we deze reis weer ongeschonden door zijn gekomen en komen na 24.00 uur thuis. Ik doe zo stil mogelijk om niemand wakker te maken, maar dat hoeft niet.. Onze buurman, die altijd op ons huis let en de tuin mooier achter laat dan ik is wakker en begroet ons met een heerlijke pan soep gemaakt door de buurvrouw. Het gezegde “een goede buur is beter dan een verre vriend” is meer dan waar, heerlijk als je zo daar op kan rekenen.
De volgende dag worden we wakker op een mini-grote camping aan de Breukrand in een hééél groot bed met uitstekend sanitair etc.. Op de dag komen de kinderen langs en in de namiddag zien we Brecht en Saar ( oh ja, Frank was er ook bij maar eerst die kleintjes..) Wij hebben ze gemist maar zij ons ook, dat is duidelijk te merken, we eten met z’n allen wat en daarna zijn we alleen op die prachtige camping aan de Breukrand, het is goed om weer thuis te zijn.
Dit is de laatste aflevering van onze reis, ik vond het leuk om te schrijven en merk aan de reacties dat er mee wordt gelezen. Tot de volgende keer want in het najaar….
Groeten van Frans & Wil
Als we in de buurt van het Gardameer aankomen rijden we constant in file , het is ook voor de Italianen een lang weekend met stralend weer. Als een grote sliert worden we mee getrokken langs de vele badplaatsen, vol met toeristen, campings, hotels , supermarkten, souvenirwinkeltjes en vooral veel mensen. Het benauwt me een beetje, dit is niet ons ding , we zijn beslist niet mensenschuw maar dit massatoerisme trekt ons een stuk minder . In de namiddag komen we op onze camping aan, vlakbij Sila. Ook hier is het druk , maar de campingbaas adviseert ons een plek te zoeken. Omdat het zondag is gaan er veel kort-kampeerders vroeg in de avond weg en is er weer plaats. De camping ligt aan het prachtige Gardameer, ingesloten door tal van andere campings. We overwegen om de volgende ochtend meteen door te rijden, maar de volgende ochtend is het nóg mooier weer, er zijn veel lege plekken, het is er rustig, we blijven nog een dagje.
Op de dinsdag rijden we verder naar Oostenrijk, we willen bewust via de oude Brennerpas vanwege de mooie rit en mijden de grote tolweg die hoog in de lucht boven ons uit toornt. De oude Brenner is verboden voor vrachtverkeer en aanhangers, we vinden dat wat overdreven want het is goed te rijden. Het weer is aan het veranderen, eerst bedrukt, als we hoog rijden is er natte sneeuw en mist, later regent het constant. Na een stevige rit komen we aan in Oostenrijk Tirol op een prachtige camping Ferienparadies am Nattersee. Zelden hebben we zo’n mooi sanitair gebouw gezien, vanzelfsprekend brandschoon maar een luxe … Toppunt vond Wil de dames doucheruimte waar aan de wand kuipstoeltjes staan voor grote spiegels met voor elke plek een haardroger, luxe verlichting, je waant je in een schoonheidssalon. Een ieder die wel eens kampeert en daar in de buurt is; ga er 1 nachtje staan en dompel je onder in glamping. Maar het regent de hele nacht keihard en de volgende ochtend horen we bij de receptie dat vanwege het uitzonderlijk slechte weer de beide Brennerpassen zijn afgesloten, er is veel sneeuw gevallen , vrachtverkeer wordt naar parkeerplaatsen gedirigeerd, ze moeten wachten op beter weer. De Fernpass is gelukkig nog open en we beginnen aan onze thuisreis van ca 820 km. We zien wel hoe het gaat, maar na 2 uur rijden zijn we maar 50 km opgeschoten vanwege de smalle bergweggetjes , bij mooi weer ongetwijfeld prachtig uitzicht maar alleen veel mist en regen. Onderweg is het erg druk, helaas de nodige ongelukken met wrakken op de weg waarbij je het ergste vermoed. Als we Duitsland in rijden wordt het wat beter weer, via de Autobaan rijden we verder en wegen af óf we een overnachting pakken . Maar ik ken dat… Camping is zo gevonden, de boel neerzetten is ook zo klaar maar de volgende ochtend gaat pas om 08.00 uur het hek open en daar hebben we geen zin in. De laatste “camping” is voor ons altijd open, we zoeken een dorpje langs de snelweg uit om te tanken meteen eens uitgebreid te eten i.p.v. De snelle hap. Dat lukt uitstekend en we maken ons op voor de laatste 280 km naar huis, denken om ca. 22.30 uur thuis te zijn. Na Venlo draaien we de A73 op en vlak voor Horst zie ik vanuit een ooghoek een bord A73 thv Horst afgesloten vanwege een ernstig ongeval, maar ik zit al in de fuik. Het verkeer staat muurvast, verderop is zelfs de vluchtstrook geblokkeerd zodat de hulpdiensten er niet langs komen, van veraf zie je een zee aan blauwe en gele zwaailichten, het zit daar goed fout. De motor zetten we uit, Wil maakt een puzzeltje en na ca 5 kwartier mogen we verder. Enigszins bedrukt rij ik over de plek van het onheil, niets meer te zien, maar de vele merktekens op het wegdek en alles netjes geveegd maken indruk, op de radio horen we dat er een dodelijk slachtoffer is en enkele zwaar gewonden. Ik bedank onze beschermengel dat we deze reis weer ongeschonden door zijn gekomen en komen na 24.00 uur thuis. Ik doe zo stil mogelijk om niemand wakker te maken, maar dat hoeft niet.. Onze buurman, die altijd op ons huis let en de tuin mooier achter laat dan ik is wakker en begroet ons met een heerlijke pan soep gemaakt door de buurvrouw. Het gezegde “een goede buur is beter dan een verre vriend” is meer dan waar, heerlijk als je zo daar op kan rekenen.
De volgende dag worden we wakker op een mini-grote camping aan de Breukrand in een hééél groot bed met uitstekend sanitair etc.. Op de dag komen de kinderen langs en in de namiddag zien we Brecht en Saar ( oh ja, Frank was er ook bij maar eerst die kleintjes..) Wij hebben ze gemist maar zij ons ook, dat is duidelijk te merken, we eten met z’n allen wat en daarna zijn we alleen op die prachtige camping aan de Breukrand, het is goed om weer thuis te zijn.
Dit is de laatste aflevering van onze reis, ik vond het leuk om te schrijven en merk aan de reacties dat er mee wordt gelezen. Tot de volgende keer want in het najaar….
Groeten van Frans & Wil
