12. Van Zaragoza naar Nuévalos
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
03 Mei 2016 | Spanje, Nuévalos
12.Van Zaragoza naar Nuévalos , we bezoeken iets moois en ervaren een aparte horecatent.
Zo langzamerhand kom ik aardig bij met mijn reisverslagen. Voor het verspreiden daarvan heb je Wifi nodig en op de meeste Franse campings zien ze dat nog als een geldbron: Een tarief van €4,- voor het eerste uur is normaal en dan vinden ze €30 voor een dag al een koopje. Ik verdom het, weet dat in Spanje het bijna overal gratis is, hadden we al in Zaragoza en nu weer in Nuévalos in the middle of nowhere , vlakbij de receptie hebben we goede ontvangst. Zo kan het dus ook en je snapt die campingbazen niet dat veel geld vragen voor Wifi alleen maar kwaad bloed zet. Sommige campings geven een gratis bonnetje voor het eerste half uur en daarna betalen. Op zich is dat genoeg voor de laatste whatsapps door te lezen van het thuisfront en verspreiden van het reisverslag.
Als wij verkassen doen we dat altijd via binnen weggetjes en vermijden de tolwegen want ons ben zuunig en we vinden er niks aan op de HSW (=Hoge Snelheids Weg en op cruise control kilometers vreten). Zo gingen wij van de grote N-weg af op weg naar Zaragoza , Wil had een dorpje gevonden vlakbij om een stokbroodje te kopen en een pakje gerookte zalm. Dat laatste is traditioneel onze reislunch. Onderweg stoppen we vaak bij een grote supermarkt om te tanken, benen en te strekken en inkopen te doen. In dat kleine dorpje is een dorpspleintje, alles doodstil op een paar oude baasjes na die gezellig in het zonnetje zitten te doen wat mannen graag doen: De wereldproblemen te bespreken , vertellen hoe we dat allemaal oplossen, onze mening over een ander weergeven, kortom we weten het allemaal. Ondertussen beslissen de vrouwen waar we naar toe gaan, wat we eten en welke andere auto er komt…… Ze hebben belangstelling voor onze camper, ja zo gebeurt er weer wat in het dorp. Aan een autochtone dorpeling vraagt Wil in haar beste Spaans naar de bakker ( Ja, ze brengt haar lessen in de praktijk!) en we kopen in een minisupermarkt ons brood en beleg en peuzelen dat heerlijk op aan de rand van het pleintje , lekker in het zonnetje en alles doodstil op het gekwetter van de plaatselijke lagere kleuterschool. Langzamerhand komen er wat auto’s op het pleintje die wat vreemd op en neer karren om een plaatsje te vinden, het wordt er zelfs druk. De school gaat uit en de kleintjes komen druk pratend naar buiten aan de hand van OpaOma .
Ze wijzen naar onze camper en gebaren wat aan de hand van Opa, Oma opent vanaf de overkant van de straat de achterdeur van de auto en roept luid naar de kleine. Die gebaart nog eens naar onze camper en opeens weet ik wat er speelt…. Onze camper staat op de plek waar de OpaOma’s normaal hun auto parkeren voor de school en voor de kleintjes is dat de happening van de dag, zo’n grote camper voor je plek waar normaal je Oma klaar staat en daar zitten 2 Witmensen ( Wil en Frans zijn even “blond”..) brood te eten op de rand van HUN pleintje. We zwaaien ze vrolijk na en genieten van dit heerlijke tafereeltje. Hierna gaan we verder op reis naar onze volgende camping in Nuévalos, midden in een woest gebied en we rijden in de bergen weer vooraan in de file. Opnieuw eventjes naar rechts daar waar het kan om de daarachter rijdende personenauto’s langs te laten, een vriendelijk gebaar of gesein met knipperlichtjes is je loon en we vervolgen onze weg naar een terrassencamping net buiten Nuévalos.
Daar aangekomen vinden we een leuke plek en het is er druk met Spanjaarden want die vieren 1 en 2 mei. Het weer is wel wat beter maar het waait nog flink en de volgende ochtend worden we wakker en steken de kachel weer aan, we zien ijs op de daken van de auto maar de wind is weg!! Die dag wordt het schitterend weer en met de fiets gaan we naar de plaatselijke bezienswaardigheid: Monasterio De Piedra. Een bestemming die veel toeristen uit de wijde omgeving trekt, zelfs vanuit Zaragoza, toch op twee uur rijden afstand. Het is een oude abdij, hoog inde bergen gelegen, midden tussen allerlei watervallen , riviertjes en prachtige vergezichten. Frans is blij dat hij zijn camera mee heeft genomen en pietsie jammer dat ik niet de complete foto uitrusting met statief, groothoek en filters bij me heb, volgende keer beter.
We sluiten aan , kopen een seniorenkaartje ( 65+ zijn heeft soms zijn voordelen) en beginnen aan een prachtige wandeling met de mooiste uitzichten op alles wat de natuur kan samen brengen, Kijk maar eens naar de foto’s , af en toe werden we er stil van. Het publiek is overwegend Spaans en geeft elkaar de ruimte om foto’s te maken, wacht dan geduldig op hun beurt een enkele Chinese toerist uitgezonderd. In elk land maken we het tegenwoordig mee: Een bus Chinese toeristen wordt gedropt en dien zwermen als mieren uit over de attractie en doen alles wat opvalt; Gek doen voor de camera, voor jouw camerastandpunt gaan staan een gekke grimas trekken naar hun selfiestick , Sankjoe roepen naar de wat vreemd kijkende andere mensen en op weg naar de volgende fotoshoot met selfiestick . Kunnen ze thuis zien wat ze echt hadden kunnen zien. Dat gedrag kan ik niet helemaal volgen; onze dochter Esther is met Richard in China geweest en heeft gezien dat het er letterlijk krioelt van de mensen, ze zijn het dus niet gewend om op een mooie plek rustig te kunnen genieten zonder een ander…. Laat maar zitten, we gaan niet discrimineren, wie weet hoe we zelf in China zijn…
Tijdens de rondgang gaan we ook langs watervallen, daarna via een grot diep door een berg heen om achter de waterval te komen en al dat moois van de natuur te bewonderen. Na een kleine 3 uur wandelen , klauteren, ademloos kijken en vooral genieten gaan we op weg om een hapje te eten voordat we de abdij in gaan. Nou dat eten werd een bijzondere ervaring , zo zout heb ik het nog nooit gevreten. Wij houden van goede horecazaken , natuurlijk ook omdat onze dochter Marita als chef-kok daar met plezier werkt. Thuis praten we vaak over wat goed is in de Horeca en wat ook niet.
We kwamen terecht in het plaatselijke restaurant bij het attractiepark, kiezen wat uit het dagmenu, de lokale serveerster spreekt alleen Spaans en heeft niet veel tijd. Na onze bestelling staat meteen het voorgerecht op tafel en onmiddellijk realiseren we ons dat dit het niet gaat worden, dus weer ons advies : Ga nooit eten in een restaurant van een attractiepark, waar het druk is. Het personeel is er na de bestelling alleen maar op uit om je zo snel mogelijk weer van tafel af te krijgen voor de volgende klant. Over het eten wil ik niet meer kwijt dat het niet te vreten was; alles voorgekookt, een voorgerechtje uit blik met wat groene kool bijgesneden, de geraspte worteltjes komen uit een potje. Zodra je het bestek neerlegt haalt de horekaffer je bord weg en smijt het hoofdgerecht op tafel, frietjes lauw, je stukje vlees zo taai als je schoenzool omdat het als duidelijk fabrieksmatig is klaargemaakt en een half uur onder een rode lamp heeft gestaan. Voorzichtigheidshalve bestellen we ijs als nagerecht, Wil zegt: dat zal ook wel uit een potje komen en verdomd , ze krijgt gelijk. Een plastic bakje met deksel erop wordt op tafel geflikkerd, deksel krijg je er bijna niet af en het ijs is zo hard als beton. Smaakt wel want dat hebben ze niet kunnen verknoeien. We zien er de humor maar van in want de wijn is goed en in het algemeen eten we heerlijk in Spanje. Maar we houden ook van onze Efteling maar gaan daar nooit meer eten na een familiedag afsluiten met een etentje in de lokale tent maar dezelfde ervaring als in een vreetschuur waar je zo snel mogelijk weg wilt.
Maar… het weer is prachtig, op de camping genieten we van de zon. De Spanjaarden om ons heen verlaten ’s-Avonds de camping en geven ons zelfs hun stokbrood wat over gebleven is. Het is heerlijk nagenieten van een mooie zomerse dag, we bellen met Frank, skypen lukt niet maar een foto van Saar en Brecht met een zoen naar OpaOma maakt alles weer goed. Vooral de foto van Brecht die een melk voortand kwijt is en een prachtig fietsenrek laat zien doet ons smelten. Jullie merken het misschien al, we zijn op de helft van onze vakantie en beginnen echt het thuisfront te missen.
Maar eerst gaan we nog genieten, vanochtend breken we op en gaan naar Madrid , daarover de volgende keer meer.
Groetjes van Frans
Zo langzamerhand kom ik aardig bij met mijn reisverslagen. Voor het verspreiden daarvan heb je Wifi nodig en op de meeste Franse campings zien ze dat nog als een geldbron: Een tarief van €4,- voor het eerste uur is normaal en dan vinden ze €30 voor een dag al een koopje. Ik verdom het, weet dat in Spanje het bijna overal gratis is, hadden we al in Zaragoza en nu weer in Nuévalos in the middle of nowhere , vlakbij de receptie hebben we goede ontvangst. Zo kan het dus ook en je snapt die campingbazen niet dat veel geld vragen voor Wifi alleen maar kwaad bloed zet. Sommige campings geven een gratis bonnetje voor het eerste half uur en daarna betalen. Op zich is dat genoeg voor de laatste whatsapps door te lezen van het thuisfront en verspreiden van het reisverslag.
Als wij verkassen doen we dat altijd via binnen weggetjes en vermijden de tolwegen want ons ben zuunig en we vinden er niks aan op de HSW (=Hoge Snelheids Weg en op cruise control kilometers vreten). Zo gingen wij van de grote N-weg af op weg naar Zaragoza , Wil had een dorpje gevonden vlakbij om een stokbroodje te kopen en een pakje gerookte zalm. Dat laatste is traditioneel onze reislunch. Onderweg stoppen we vaak bij een grote supermarkt om te tanken, benen en te strekken en inkopen te doen. In dat kleine dorpje is een dorpspleintje, alles doodstil op een paar oude baasjes na die gezellig in het zonnetje zitten te doen wat mannen graag doen: De wereldproblemen te bespreken , vertellen hoe we dat allemaal oplossen, onze mening over een ander weergeven, kortom we weten het allemaal. Ondertussen beslissen de vrouwen waar we naar toe gaan, wat we eten en welke andere auto er komt…… Ze hebben belangstelling voor onze camper, ja zo gebeurt er weer wat in het dorp. Aan een autochtone dorpeling vraagt Wil in haar beste Spaans naar de bakker ( Ja, ze brengt haar lessen in de praktijk!) en we kopen in een minisupermarkt ons brood en beleg en peuzelen dat heerlijk op aan de rand van het pleintje , lekker in het zonnetje en alles doodstil op het gekwetter van de plaatselijke lagere kleuterschool. Langzamerhand komen er wat auto’s op het pleintje die wat vreemd op en neer karren om een plaatsje te vinden, het wordt er zelfs druk. De school gaat uit en de kleintjes komen druk pratend naar buiten aan de hand van OpaOma .
Ze wijzen naar onze camper en gebaren wat aan de hand van Opa, Oma opent vanaf de overkant van de straat de achterdeur van de auto en roept luid naar de kleine. Die gebaart nog eens naar onze camper en opeens weet ik wat er speelt…. Onze camper staat op de plek waar de OpaOma’s normaal hun auto parkeren voor de school en voor de kleintjes is dat de happening van de dag, zo’n grote camper voor je plek waar normaal je Oma klaar staat en daar zitten 2 Witmensen ( Wil en Frans zijn even “blond”..) brood te eten op de rand van HUN pleintje. We zwaaien ze vrolijk na en genieten van dit heerlijke tafereeltje. Hierna gaan we verder op reis naar onze volgende camping in Nuévalos, midden in een woest gebied en we rijden in de bergen weer vooraan in de file. Opnieuw eventjes naar rechts daar waar het kan om de daarachter rijdende personenauto’s langs te laten, een vriendelijk gebaar of gesein met knipperlichtjes is je loon en we vervolgen onze weg naar een terrassencamping net buiten Nuévalos.
Daar aangekomen vinden we een leuke plek en het is er druk met Spanjaarden want die vieren 1 en 2 mei. Het weer is wel wat beter maar het waait nog flink en de volgende ochtend worden we wakker en steken de kachel weer aan, we zien ijs op de daken van de auto maar de wind is weg!! Die dag wordt het schitterend weer en met de fiets gaan we naar de plaatselijke bezienswaardigheid: Monasterio De Piedra. Een bestemming die veel toeristen uit de wijde omgeving trekt, zelfs vanuit Zaragoza, toch op twee uur rijden afstand. Het is een oude abdij, hoog inde bergen gelegen, midden tussen allerlei watervallen , riviertjes en prachtige vergezichten. Frans is blij dat hij zijn camera mee heeft genomen en pietsie jammer dat ik niet de complete foto uitrusting met statief, groothoek en filters bij me heb, volgende keer beter.
We sluiten aan , kopen een seniorenkaartje ( 65+ zijn heeft soms zijn voordelen) en beginnen aan een prachtige wandeling met de mooiste uitzichten op alles wat de natuur kan samen brengen, Kijk maar eens naar de foto’s , af en toe werden we er stil van. Het publiek is overwegend Spaans en geeft elkaar de ruimte om foto’s te maken, wacht dan geduldig op hun beurt een enkele Chinese toerist uitgezonderd. In elk land maken we het tegenwoordig mee: Een bus Chinese toeristen wordt gedropt en dien zwermen als mieren uit over de attractie en doen alles wat opvalt; Gek doen voor de camera, voor jouw camerastandpunt gaan staan een gekke grimas trekken naar hun selfiestick , Sankjoe roepen naar de wat vreemd kijkende andere mensen en op weg naar de volgende fotoshoot met selfiestick . Kunnen ze thuis zien wat ze echt hadden kunnen zien. Dat gedrag kan ik niet helemaal volgen; onze dochter Esther is met Richard in China geweest en heeft gezien dat het er letterlijk krioelt van de mensen, ze zijn het dus niet gewend om op een mooie plek rustig te kunnen genieten zonder een ander…. Laat maar zitten, we gaan niet discrimineren, wie weet hoe we zelf in China zijn…
Tijdens de rondgang gaan we ook langs watervallen, daarna via een grot diep door een berg heen om achter de waterval te komen en al dat moois van de natuur te bewonderen. Na een kleine 3 uur wandelen , klauteren, ademloos kijken en vooral genieten gaan we op weg om een hapje te eten voordat we de abdij in gaan. Nou dat eten werd een bijzondere ervaring , zo zout heb ik het nog nooit gevreten. Wij houden van goede horecazaken , natuurlijk ook omdat onze dochter Marita als chef-kok daar met plezier werkt. Thuis praten we vaak over wat goed is in de Horeca en wat ook niet.
We kwamen terecht in het plaatselijke restaurant bij het attractiepark, kiezen wat uit het dagmenu, de lokale serveerster spreekt alleen Spaans en heeft niet veel tijd. Na onze bestelling staat meteen het voorgerecht op tafel en onmiddellijk realiseren we ons dat dit het niet gaat worden, dus weer ons advies : Ga nooit eten in een restaurant van een attractiepark, waar het druk is. Het personeel is er na de bestelling alleen maar op uit om je zo snel mogelijk weer van tafel af te krijgen voor de volgende klant. Over het eten wil ik niet meer kwijt dat het niet te vreten was; alles voorgekookt, een voorgerechtje uit blik met wat groene kool bijgesneden, de geraspte worteltjes komen uit een potje. Zodra je het bestek neerlegt haalt de horekaffer je bord weg en smijt het hoofdgerecht op tafel, frietjes lauw, je stukje vlees zo taai als je schoenzool omdat het als duidelijk fabrieksmatig is klaargemaakt en een half uur onder een rode lamp heeft gestaan. Voorzichtigheidshalve bestellen we ijs als nagerecht, Wil zegt: dat zal ook wel uit een potje komen en verdomd , ze krijgt gelijk. Een plastic bakje met deksel erop wordt op tafel geflikkerd, deksel krijg je er bijna niet af en het ijs is zo hard als beton. Smaakt wel want dat hebben ze niet kunnen verknoeien. We zien er de humor maar van in want de wijn is goed en in het algemeen eten we heerlijk in Spanje. Maar we houden ook van onze Efteling maar gaan daar nooit meer eten na een familiedag afsluiten met een etentje in de lokale tent maar dezelfde ervaring als in een vreetschuur waar je zo snel mogelijk weg wilt.
Maar… het weer is prachtig, op de camping genieten we van de zon. De Spanjaarden om ons heen verlaten ’s-Avonds de camping en geven ons zelfs hun stokbrood wat over gebleven is. Het is heerlijk nagenieten van een mooie zomerse dag, we bellen met Frank, skypen lukt niet maar een foto van Saar en Brecht met een zoen naar OpaOma maakt alles weer goed. Vooral de foto van Brecht die een melk voortand kwijt is en een prachtig fietsenrek laat zien doet ons smelten. Jullie merken het misschien al, we zijn op de helft van onze vakantie en beginnen echt het thuisfront te missen.
Maar eerst gaan we nog genieten, vanochtend breken we op en gaan naar Madrid , daarover de volgende keer meer.
Groetjes van Frans
