17. 2016-2 Van Zwitserland naar Italïe
Door: Frans Geenevasen
Blijf op de hoogte en volg Frans
12 September 2016 | Italië, Deiva Marina
Reisverslag 2016-2
Van Zwitserland naar Italië
Met prachtig weer reden we via Konstanz Zwitserland binnen, even aansluiten in de rij, papieren klaar en doorrijden .. dacht Frans. Maar een kort duidelijk gebaar van een bruine arm, die vast zat aan een Zwitserse dame van de douane hield mij tegen, ze keek ernstig en zei vervolgens ( alles vrij vertaald) : U bent te zwaar !! Nu was ik tijdelijk gestopt met lijnen, maar zo zichtbaar is dat toch niet ?? Zij keek nog eens kritisch naar de camper en herhaalde : Duidelijk te zwaar !! Hoeveel mag U wegen? Oh, zit daar het probleem. Antwoord: 3500 kg
Tja, maar daar gaat u overheen met volle tanks, alle bagage , eten en drinken en natuurlijk U zelf erbij. Dat laatste vond ik bijna een belediging. Leeg weegt onze camper 2780 kg en vooruit , ca 500 kg voor de mud aardappelen, drank en volle tanks, maar alles ruim binnen de norm. Ik bood aan om dan maar naar de weegschaal te rijden. Ondertussen bestudeerde de dame mij uitgebreid en vroeg wat er dan wel allemaal niet in de camper zat , wat namen we mee ?? Beetje verbluft begon ik het rijtje op te sommen, eten, drinken , kleding etc. etc. Heeft U ook illegale dingen bij U ?? Tjeetje, 5 liter wijn mag toch wel, het is vakantie … Nee echt niet sputterde ik een beetje.
De dame keek nog eens strak naar mij, haar mannelijke collega op de achtergrond keek een beetje verveeld mee. En daar kwam opeens een brede glimlach van de dame… Rijdt U maar verder, ik was U een beetje aan het plagen.. Beduusd bedank ik haar en rij het mooie Zwitserland in. Naderhand dacht ik nog eens terug aan een documentaire op National Geographic over douane werkzaamheden. Het gaat niet om de antwoorden die je geeft maar om de non-verbale communicatie. Begin je te zweten, rusteloos om je heen te kijken etc ? Dan ben je verdacht en spitten ze de camper onderste boven, nu was ik alleen maar overrompeld en dat was kennelijk ook de bedoeling. Goed gedaan Dame , petje af.
Met prachtig weer rijden we door een landschap van Märklin treinen , dorpjes rijgen zich aaneen en we zoeken onze camping op … aan de Bodensee. De camping is vrij druk ondanks de stevige prijzen , we fietsen heerlijk in de omgeving en babbelen wat met onze Zwitserse buurtjes. Zij melden ons dat het toerisme uit Duitsland stevig is afgenomen door de revaluatie van de Zwitserse Frank en zijn het met ons eens dat Zwitserland duur is voor de toerist. De gemiddelde Zwitser verdient fors als hij werkt, maar uitkeringen e.d. zijn laag en onze buurtjes staan verbaasd als zij in Duitsland op vakantie gaan, zo goedkoop !! Een korte blik op de prijslijst van het restaurant bevestigt ons beeld, we kokkerellen lekker thuis en de volgende dag vervolgen we onze reis en gaan dan op weg naar de Gotthard Pass. Dan niet de nieuwste route via snelweg en trein-tunnel maar via de oude route, deels nog over de kasseien bestrating. Via Schwyz-Brunnen-Flüelen-Amsteg rijden we door schilderachtige dorpjes naar Andermatt. We passeren veel fietsers, de Zwitsers hebben waarschuwingsborden langs de kant gezet dat er echt stevige hellingen zijn en E-Bikes de route niet aan kunnen. Met respect rijden we voorzichtig langs die “stoempers” . Het verkeer wordt minder, anders. Geen vrachtverkeer meer, zwaarder dan 7,5 ton mag niet meer over de weg.
Na Andermatt begint de echte Gotthard Pass , we klimmen omhoog en zijn op vele motoren , fietsers na met onze camper aan de grote kant voor de oudste route omhoog, een smalle steile weg, bekleed met steentjes van honderden jaren oud. Het lijkt wel een fietspad, we kiezen voor de blauwe route, die loopt er pal langs maar is wat breder zodat we het overige verkeer niet hinderen. We stoppen pal voor de top om naar de duivelsbrug te kijken. De legende is dat de wanhopige Zwitsers 2 eeuwen geleden een pact met de duivel sloten. De duivel zou de brug bouwen in ruil voor de ziel van het eerste wezen dat er over heen ging. De brug was klaar en de Zwitsers stuurde hun levend wezen… een geit. De duivel werd zo boos dat hij de brug in stukken wilde slaan, maar toen ontmoette hij een oude vrouw die een houten kruis droeg. Daarop werd de duivel zo bang dat hij vluchtte. Vol bewondering kijken we naar de brug, ongelooflijk dat mensenhanden dit toen konden bouwen. Na de top op 2100 mtr hoogte beginnen we aan de afdaling, jaloers kijk ik naar de motorrijders die de oude Tremola afdaling kunnen nemen met 24 haarspeldbochten en een sterk verval. We zijn daarvoor te breed en rijden zo langzamerhand Italië in, richting meer van Lugano en belanden daar in Porlezza camping Ranochio.
Daar is het druk, veel landgenoten, maar wat wil je : met je ACSI card sta je daar voor €17 per nacht all-in . Ja… ons ben zuunig. Er staan nogal wat pensionados die daar een vaste plek hebben en we vermaken ons daar best met fietsen en vooral luieren. Voor voldoende afleiding zorgt een Duits echtpaar met grote Knauscamper die aankomt en naast ons wil gaan staan. We zaten even op “zijn “ plek omdat de zon daar beter was maar maken graag plaats voor hem. Ernstig stelt hij mij de vraag wat de beste plek is. Onnozel stel ik de vraag beste Plek, hoezo ?? Ja voor de satelliet voor hun TV.
Mijn antwoord dat wij geen TV hebben trekt bij hun de wenkbrauwen omhoog, ik kan mij nog net inhouden om te vertellen dat wij veel lezen, praten en spelletjes doen, meestal doen wij als laatste het licht uit. Duitse mijnheer stapt in zijn camper en ik verheug mij al op de grote show: Hoe krijg ik de beste TV-ontvangst. Ik installeer mij met een biertje en donkere bril zodat ik ongegeneerd kan gluren, want dit wordt vermakelijk.
Eerst klapt er een grote schotel uit het dak die zoemend begint rond te draaien , maar ja… hij blijft draaien, geen sterk signaal. Verstoord verplaatst Duitse mijnheer de camper een keertje of tig op zijn plek, maar ja die bomen ook. De stemming bij Duitse mijnheer zakt, maar die van mij stijgt bij het tweede biertje. Nu wordt er overgeschakeld op handmatig zoeken, mevrouw krijgt aanwijzingen terwijl mijnheer op zijn apparatuur kijkt, het duurt bijna 1 uur tot hij er mee stopt. Duitse mijnheer is rood geworden , Duitse mevrouw heeft duidelijk de pest in en ik geniet met volle teugen. Maar dan haalt duitse mijnheer een truc uit waar ik niet op gerekend had. Uit zijn GARAGE komt er een nog grotere schotel op een los onderstel dat met een losse kabel aan de camper wordt vast gemaakt….. op een afstand van bijna 10 meter en op de plek van de buren. En zie daar… er komt een beeld op de TV . Hoogst onschuldig vraag ik hem hoe dit kan en er barst een tirade los over bomen, slechte satelieten en italiaanse campings. Ik feliciteer hem met zijn resultaat en pak er een derde biertje op, bijna 2 uur vermaak, geen groter vermaak dan leedvermaak. ’s-Avonds zit het echtpaar in de camper naar de TV te kijken en de rest van de camping zit buiten om van het weer, elkaar en een glaasje wijn te genieten.
Na een paar dagen rijden we verder langs het Comomeer, het uitzicht is prachtig net zoals het weer en de wegen daar zijn smal… zo smal dat we blij zijn dat de spiegels van onze camper wat hoger zitten dan die van tegemoet komende auto’s. De Italianen zijn hoffelijk, ze geven ons de ruimte en we hebben het erg naar onze zin. We hebben een pittige tocht voor de boeg om naar de kust van de Golf van Genua te komen. Binnendoor rijden is mooi, maar vreet tijd en vooral als we in Milaan van de snelweg af moeten i.v.m. een ongeluk en in bijna 2 uur dwars door Milaan heen moeten. Laat in de middag komen we aan de kust en het is daar zo druk dat het ons benauwt. Vlak voor Deïva de Marina wordt de weg langs de kust geblokkeerd. We mogen de tunnels niet door i.v.m. een grote bosbrand. Volop bekijken we de vliegtuigen die water scheppen en op de bossen uitstorten. Uitgebreid bestudeer ik het verkeersbord vóór de tunnel en zie daar staan: Maximale hoogte 3,60 mtr en breedte 1,80 mtr. Tja, onze camper is 2,45 mtr breed dat wordt dus persen. Een geduldige Italiaan stelt mij gerust en zegt dat we er met de camper best door kunnen. D.m.v. stoplichten wordt er 1 richting verkeer van gemaakt en er is ruimte zat, maar niet op 3,60 mtr hoogte daar is maar 1,80 mtr breed. De ingang van de tunnel ziet er als een ei uit en voorzichtig stuur ik ons grote bezit over het midden van de weg door de vele tunnels, op de grond is er genoeg breedte maar boven de 3 mtr wordt het wel erg krap en onze camper is 2,86 mtr hoog. We rijden als door een slechte film, wanden zijn erg dichtbij en de verlichting is bizar. Opgelucht komen we bij ons dorp van bestemming en zoeken daar onze camping op. Maar daar is het vol, net zo vol als de stranden die we hebben gepasseerd. Geen plek voor ons, dat zijn we in het naseizoen niet gewend. Gelukkig is er op de volgende camping La Valdeiva nog 1 plekje over. Daar blijven we 2 nachtjes om bij te trekken van onze laatste tocht en maken ons op om de drukke kust te verlaten , weg van het strandvolk en badplaats toerisme. We willen weer cultuur opsnuiven en gaan naar Lucca. Daarover de volgende keer meer.
Tenslotte over het weer, daar schrijf ik maar niet over, warm tot bloedheet, volop zon en een prachtig land dat Italië.
Tot de volgende keer over Lucca, Florence en nog verder..
Frans
Van Zwitserland naar Italië
Met prachtig weer reden we via Konstanz Zwitserland binnen, even aansluiten in de rij, papieren klaar en doorrijden .. dacht Frans. Maar een kort duidelijk gebaar van een bruine arm, die vast zat aan een Zwitserse dame van de douane hield mij tegen, ze keek ernstig en zei vervolgens ( alles vrij vertaald) : U bent te zwaar !! Nu was ik tijdelijk gestopt met lijnen, maar zo zichtbaar is dat toch niet ?? Zij keek nog eens kritisch naar de camper en herhaalde : Duidelijk te zwaar !! Hoeveel mag U wegen? Oh, zit daar het probleem. Antwoord: 3500 kg
Tja, maar daar gaat u overheen met volle tanks, alle bagage , eten en drinken en natuurlijk U zelf erbij. Dat laatste vond ik bijna een belediging. Leeg weegt onze camper 2780 kg en vooruit , ca 500 kg voor de mud aardappelen, drank en volle tanks, maar alles ruim binnen de norm. Ik bood aan om dan maar naar de weegschaal te rijden. Ondertussen bestudeerde de dame mij uitgebreid en vroeg wat er dan wel allemaal niet in de camper zat , wat namen we mee ?? Beetje verbluft begon ik het rijtje op te sommen, eten, drinken , kleding etc. etc. Heeft U ook illegale dingen bij U ?? Tjeetje, 5 liter wijn mag toch wel, het is vakantie … Nee echt niet sputterde ik een beetje.
De dame keek nog eens strak naar mij, haar mannelijke collega op de achtergrond keek een beetje verveeld mee. En daar kwam opeens een brede glimlach van de dame… Rijdt U maar verder, ik was U een beetje aan het plagen.. Beduusd bedank ik haar en rij het mooie Zwitserland in. Naderhand dacht ik nog eens terug aan een documentaire op National Geographic over douane werkzaamheden. Het gaat niet om de antwoorden die je geeft maar om de non-verbale communicatie. Begin je te zweten, rusteloos om je heen te kijken etc ? Dan ben je verdacht en spitten ze de camper onderste boven, nu was ik alleen maar overrompeld en dat was kennelijk ook de bedoeling. Goed gedaan Dame , petje af.
Met prachtig weer rijden we door een landschap van Märklin treinen , dorpjes rijgen zich aaneen en we zoeken onze camping op … aan de Bodensee. De camping is vrij druk ondanks de stevige prijzen , we fietsen heerlijk in de omgeving en babbelen wat met onze Zwitserse buurtjes. Zij melden ons dat het toerisme uit Duitsland stevig is afgenomen door de revaluatie van de Zwitserse Frank en zijn het met ons eens dat Zwitserland duur is voor de toerist. De gemiddelde Zwitser verdient fors als hij werkt, maar uitkeringen e.d. zijn laag en onze buurtjes staan verbaasd als zij in Duitsland op vakantie gaan, zo goedkoop !! Een korte blik op de prijslijst van het restaurant bevestigt ons beeld, we kokkerellen lekker thuis en de volgende dag vervolgen we onze reis en gaan dan op weg naar de Gotthard Pass. Dan niet de nieuwste route via snelweg en trein-tunnel maar via de oude route, deels nog over de kasseien bestrating. Via Schwyz-Brunnen-Flüelen-Amsteg rijden we door schilderachtige dorpjes naar Andermatt. We passeren veel fietsers, de Zwitsers hebben waarschuwingsborden langs de kant gezet dat er echt stevige hellingen zijn en E-Bikes de route niet aan kunnen. Met respect rijden we voorzichtig langs die “stoempers” . Het verkeer wordt minder, anders. Geen vrachtverkeer meer, zwaarder dan 7,5 ton mag niet meer over de weg.
Na Andermatt begint de echte Gotthard Pass , we klimmen omhoog en zijn op vele motoren , fietsers na met onze camper aan de grote kant voor de oudste route omhoog, een smalle steile weg, bekleed met steentjes van honderden jaren oud. Het lijkt wel een fietspad, we kiezen voor de blauwe route, die loopt er pal langs maar is wat breder zodat we het overige verkeer niet hinderen. We stoppen pal voor de top om naar de duivelsbrug te kijken. De legende is dat de wanhopige Zwitsers 2 eeuwen geleden een pact met de duivel sloten. De duivel zou de brug bouwen in ruil voor de ziel van het eerste wezen dat er over heen ging. De brug was klaar en de Zwitsers stuurde hun levend wezen… een geit. De duivel werd zo boos dat hij de brug in stukken wilde slaan, maar toen ontmoette hij een oude vrouw die een houten kruis droeg. Daarop werd de duivel zo bang dat hij vluchtte. Vol bewondering kijken we naar de brug, ongelooflijk dat mensenhanden dit toen konden bouwen. Na de top op 2100 mtr hoogte beginnen we aan de afdaling, jaloers kijk ik naar de motorrijders die de oude Tremola afdaling kunnen nemen met 24 haarspeldbochten en een sterk verval. We zijn daarvoor te breed en rijden zo langzamerhand Italië in, richting meer van Lugano en belanden daar in Porlezza camping Ranochio.
Daar is het druk, veel landgenoten, maar wat wil je : met je ACSI card sta je daar voor €17 per nacht all-in . Ja… ons ben zuunig. Er staan nogal wat pensionados die daar een vaste plek hebben en we vermaken ons daar best met fietsen en vooral luieren. Voor voldoende afleiding zorgt een Duits echtpaar met grote Knauscamper die aankomt en naast ons wil gaan staan. We zaten even op “zijn “ plek omdat de zon daar beter was maar maken graag plaats voor hem. Ernstig stelt hij mij de vraag wat de beste plek is. Onnozel stel ik de vraag beste Plek, hoezo ?? Ja voor de satelliet voor hun TV.
Mijn antwoord dat wij geen TV hebben trekt bij hun de wenkbrauwen omhoog, ik kan mij nog net inhouden om te vertellen dat wij veel lezen, praten en spelletjes doen, meestal doen wij als laatste het licht uit. Duitse mijnheer stapt in zijn camper en ik verheug mij al op de grote show: Hoe krijg ik de beste TV-ontvangst. Ik installeer mij met een biertje en donkere bril zodat ik ongegeneerd kan gluren, want dit wordt vermakelijk.
Eerst klapt er een grote schotel uit het dak die zoemend begint rond te draaien , maar ja… hij blijft draaien, geen sterk signaal. Verstoord verplaatst Duitse mijnheer de camper een keertje of tig op zijn plek, maar ja die bomen ook. De stemming bij Duitse mijnheer zakt, maar die van mij stijgt bij het tweede biertje. Nu wordt er overgeschakeld op handmatig zoeken, mevrouw krijgt aanwijzingen terwijl mijnheer op zijn apparatuur kijkt, het duurt bijna 1 uur tot hij er mee stopt. Duitse mijnheer is rood geworden , Duitse mevrouw heeft duidelijk de pest in en ik geniet met volle teugen. Maar dan haalt duitse mijnheer een truc uit waar ik niet op gerekend had. Uit zijn GARAGE komt er een nog grotere schotel op een los onderstel dat met een losse kabel aan de camper wordt vast gemaakt….. op een afstand van bijna 10 meter en op de plek van de buren. En zie daar… er komt een beeld op de TV . Hoogst onschuldig vraag ik hem hoe dit kan en er barst een tirade los over bomen, slechte satelieten en italiaanse campings. Ik feliciteer hem met zijn resultaat en pak er een derde biertje op, bijna 2 uur vermaak, geen groter vermaak dan leedvermaak. ’s-Avonds zit het echtpaar in de camper naar de TV te kijken en de rest van de camping zit buiten om van het weer, elkaar en een glaasje wijn te genieten.
Na een paar dagen rijden we verder langs het Comomeer, het uitzicht is prachtig net zoals het weer en de wegen daar zijn smal… zo smal dat we blij zijn dat de spiegels van onze camper wat hoger zitten dan die van tegemoet komende auto’s. De Italianen zijn hoffelijk, ze geven ons de ruimte en we hebben het erg naar onze zin. We hebben een pittige tocht voor de boeg om naar de kust van de Golf van Genua te komen. Binnendoor rijden is mooi, maar vreet tijd en vooral als we in Milaan van de snelweg af moeten i.v.m. een ongeluk en in bijna 2 uur dwars door Milaan heen moeten. Laat in de middag komen we aan de kust en het is daar zo druk dat het ons benauwt. Vlak voor Deïva de Marina wordt de weg langs de kust geblokkeerd. We mogen de tunnels niet door i.v.m. een grote bosbrand. Volop bekijken we de vliegtuigen die water scheppen en op de bossen uitstorten. Uitgebreid bestudeer ik het verkeersbord vóór de tunnel en zie daar staan: Maximale hoogte 3,60 mtr en breedte 1,80 mtr. Tja, onze camper is 2,45 mtr breed dat wordt dus persen. Een geduldige Italiaan stelt mij gerust en zegt dat we er met de camper best door kunnen. D.m.v. stoplichten wordt er 1 richting verkeer van gemaakt en er is ruimte zat, maar niet op 3,60 mtr hoogte daar is maar 1,80 mtr breed. De ingang van de tunnel ziet er als een ei uit en voorzichtig stuur ik ons grote bezit over het midden van de weg door de vele tunnels, op de grond is er genoeg breedte maar boven de 3 mtr wordt het wel erg krap en onze camper is 2,86 mtr hoog. We rijden als door een slechte film, wanden zijn erg dichtbij en de verlichting is bizar. Opgelucht komen we bij ons dorp van bestemming en zoeken daar onze camping op. Maar daar is het vol, net zo vol als de stranden die we hebben gepasseerd. Geen plek voor ons, dat zijn we in het naseizoen niet gewend. Gelukkig is er op de volgende camping La Valdeiva nog 1 plekje over. Daar blijven we 2 nachtjes om bij te trekken van onze laatste tocht en maken ons op om de drukke kust te verlaten , weg van het strandvolk en badplaats toerisme. We willen weer cultuur opsnuiven en gaan naar Lucca. Daarover de volgende keer meer.
Tenslotte over het weer, daar schrijf ik maar niet over, warm tot bloedheet, volop zon en een prachtig land dat Italië.
Tot de volgende keer over Lucca, Florence en nog verder..
Frans
