22 17-03 Van St Remy de Provence naar Pont du Gard
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
28 Mei 2017 | Frankrijk, Saintes-Maries-de-la-Mer
2017-3 Van St Remy de Provence naar Pont du Gard en verder naar Visan voor heerlijke wijn.
In St Remy de Provence installeren wij ons opeen ruime camping, het is siësta, de receptie is pas over 2 uur open maar we zoeken gewoon een plek uit . Naderhand schrijven we ons in, de camping wordt gerund door een wat apart baasje die boven zijn hoofd een niet te missen bord heeft hangen: Defenser de parler on Pegomas !! Ik snap er niets van maar een andere kampeerder , die er al jaren komt, kent het verhaal. Er zijn 2 campings vlak bij elkaar, Pegomas en Bastide. Deze beide campings waren eigendom van een stel , na de echtbreuk is de boedel verdeeld. Mevrouw heeft de Camping Pegomas en meneer de Camping Bastide, het openbare verbod van meneer om over de camping Pegomas te praten geeft aan hoe het soms bij een echtbreuk kan lopen. Maar de plekken zijn goed, sanitair wordt met de Franse slag gepoetst en we fietsen zo naar het aandoenlijke plaatsje St Remy de Provence , naast Frans is de 2e voertaal Nederlands , je pikt ze er zo uit op de lokale markt; kijke kijke , nie kope..
Over het weer ?? Daar schrijf ik eigenlijk niet over want het is steeds prachtig, ruime zon, tegen de dertig graden en soms de Mistral, die vreemde koude wind die stevig genoeg is om je bijna van de fiets te blazen.
Op de camping is het een komen en gaan, merendeel campers maar ook veel caravans, vaak voorzien van een mover voor het gemak. Jammer eigenlijk… In onze caravanperiode was het eigenlijk altijd spannend om het spul op zijn plaats te krijgen maar je wist zeker dat er een leger aan duwers klaar stond om je caravan op de juiste plaats te krijgen, je wist meteen wie je buren waren en hoorde de laatste nieuwtjes. Met de komst van de mover is het allemaal wat saaier geworden maar soms kan ook dat met leedvermaak worden aanschouwd zoals laatst op de camping bij Nancy: Een Frans echtpaar arriveert met een forse auto en een nog forsere caravan bij hun plekkie en meneer stapt uit, duidelijk wat vermoeid, type Napoleon die met een maarschalk blik zijn plek bekijkt en zijn Josephine de Beauharnais kort beveelt hoe ze gaan staan. De caravan wordt afgekoppeld en mijnheer pakt ZIJN apparaat.. de afstandsbediening van de mover. Geroutineerd voert Napoleon zijn manoeuvre autoritair maar vakbekwaam uit , daarbij met gepaste bewondering gade geslagen door zijn Josephine die de caravan op de handrem zet en toch fronsend kijkt van tja… eigenlijk kan ie nog 30 centimeter verder naar voren, tja.. die vrouwen . Napoleon pakt een beetje geërgerd opnieuw ZIJN apparaat en de caravan gaat steeds luider kreunend ietsje naar voren maar de mover geeft het met een duidelijke klik op. Josephine wijst voorzichtig naar de handrem die er nog op staat en dan laat Napoleon zien waarom hij Napoleon is en in rad Frans grommend, waar overigens geen woord Frans bij is, drukt hij op alle knopjes van ZIJN mover maar die reageert in het geheel niet op zijn driftige gebaren.
Kan ook niet meer want de mover heeft zich diep ingegraven in de banden en de handrem is met geen mogelijkheid los te krijgen omdat alles onder spanning staat. Vertwijfeld kijkt Napoleon woest naar Josephine en om zich heen of er niet te veel publiek is ( dat is er wel maar we houden ons even koest..) maar Josephine duikt inde caravan en komt terug met de handleiding van de mover. Na eventjes lezen pakt zij een grote sleutel, haalt de mover los van de banden en drukt ergens op een resetknop. Napoleon haalt een pietsie timide de handrem eraf, de mover opnieuw op de banden gezet en zie daar de dertig centimeter die Josephine graag wilde wordt ingevuld. Later op de avond zie ik ze gezellig bij een glaasje wijn, de vrede weer getekend, dat moest Napoleon tenslotte ook op het laatst..
Dat het ook ouderwets anders kan zien we op een andere camping in Visan, een stel met caravan komt aan, mijnheer kijkt even kort uit het raam naar zijn stek, trekt het hele span iets naar voren bij de buren en steekt het hele span met een korte draai achteruit op zijn plek, de caravan precies naast de heg en mevrouw is niet eens uitgestapt om mee te kijken , een echte chauffeur dus.
We verkassen verder naar Pont du Gard om daar een Romeins Aquaduct te gaan bekijken, de camping ligt vlak naast de ingang. Bezoekers betalen per auto €18 entree voor de Pint du Gard maar voor voetgangers is het gratis, dus zijn we illegale voetgangers op de fiets. Dit aquaduct is gebouwd in 85NC, is bijna 50 meter hoog en was onderdeel van de aanvoer van bronwater vanuit Uzes naar Nimes, een afstand van bijna 50 km. Het verval is slechts 23 cm per kilometer, de gerealiseerde stroom water was 6000 M3 per dag om te drinken en te badderen etc. De Romeinen hebben dit in 14 jaar gebouwd uit kalkzandsteenblokken van 6000 kg, zonder cement, alleen met katrollen en takels en heel veel spierkracht. Vol ontzag bekijken we het enorme bouwwerk, het is zo groot dat het zelfs moeilijk is om op de foto te krijgen.
Op de camping is het een komen en gaan , we hebben een plekje i n het bos, deze camping heeft geen vaste plekken maar wel veel bomen dus oppassen. Zo vergaat het ook een Duits echtpaar bij het achteruit tussen de bomen in parkeren: Mijnheer draait vertwijfeld aan het stuur maar ziet zijn vrouw niet staan omdat die midden achter de caravan staat en zij dus onzichtbaar in zijn spiegels is.
De aanwijzingen van vrouwlief worden wat korzeliger , als mijnheer iets te ver gaat wordt er hard op de caravan gebonsd en de sfeer dreigt uit de hand te lopen. Misschien komt bij mijnheer wel de gedachte op om toch maar eens vol gas achter uit te gaan … met zo’n vrouw…
We verkassen na een paar dagen opnieuw en rijden binnendoor over stille weggetjes naar Visan, een plaatsje van nog geen 2000 inwoners maar wel 24 Caves waar ze terecht trots op zijn. We proberen er te fietsen maar de heuvels verslaan onze e-bikes met gemak, dus strijken we neer bij een café voor een glaasje wijn. Na het eerste slokje droge witte wijn is Wil ervan overtuigd dat dit het lekkerste is dat zij in jaren heeft geproefd en de trotse cafébaas legt ons uit, met een streekkaart in de hand, waar de wijn vandaan komt: Art Mas in Visan, de wijn wordt daar geheel traditioneel verbouwd, geen machines en chemie. Toevallig zit er een Franse wijnbouwer aan een tafeltje verder op, zo’n pezig ventje met een door de zon gegroefde kop en de drab van de druiven nog onder zijn nagels. Die wordt erbij gehaald en vertelt vol vuur over zijn vak. We drinken nog een Pichet van ¼ liter voor een prijs waar je in Nederland niet eens een glas cola kan bestellen en genieten , we zijn tenslotte met de fiets. De volgende dag is het zondag de 28e en dan wordt in Frankrijk Moederdag gevierd. Ik pak nog maar eens uit door een prachtige opgemaakte roos in de plaatselijke Tabac voor mijn lief te kopen en teug op de camping melden wij ons aan voor het familiediner t.g.v. Moederdag. Wel je eigen bestek, borden, glaswerk mee nemen graag. We hebben geen idee wat er komen gaat maar het werd geweldig:
We melden ons om 12.00 uur, ca 36 mensen zitten aan lange tafels, allemaal grijze bolletjes en we zitten zomaar tussen Fransen die elkaar al meer dan 10 jaar kennen. Klaarblijkelijk zoeken ze elkaar tijdens Moederdag op, verblijven dan op de camping en praten op Moederdag bij een goede maaltijd en een glaasje wijn of bijna een vat… We zitten meer dan 4 uur aan tafel, ons Frans wordt met elk glas beter en de sfeer kan niet meer stuk. Dit is leven als God in Frankrijk , jammer maar zo langzamerhand moeten we weer verder want we zijn nog ruim 1000 km van huis en we willen het rustig aan doen onderweg. Het thuisfront begint steeds meer te trekken zeker na alle fotootjes via WhatsApp en berichtjes van de kleinkinderen. De eerste logeerafspraak voor Brecht en Saar zijn al gemaakt en Luuk baddert vol trots in zijn nieuwe zwembad . Oh we missen die koters en onze eigen kinderen met aanhang, nog een paar dagen, tot de volgende keer.
Groetjes van Frans
In St Remy de Provence installeren wij ons opeen ruime camping, het is siësta, de receptie is pas over 2 uur open maar we zoeken gewoon een plek uit . Naderhand schrijven we ons in, de camping wordt gerund door een wat apart baasje die boven zijn hoofd een niet te missen bord heeft hangen: Defenser de parler on Pegomas !! Ik snap er niets van maar een andere kampeerder , die er al jaren komt, kent het verhaal. Er zijn 2 campings vlak bij elkaar, Pegomas en Bastide. Deze beide campings waren eigendom van een stel , na de echtbreuk is de boedel verdeeld. Mevrouw heeft de Camping Pegomas en meneer de Camping Bastide, het openbare verbod van meneer om over de camping Pegomas te praten geeft aan hoe het soms bij een echtbreuk kan lopen. Maar de plekken zijn goed, sanitair wordt met de Franse slag gepoetst en we fietsen zo naar het aandoenlijke plaatsje St Remy de Provence , naast Frans is de 2e voertaal Nederlands , je pikt ze er zo uit op de lokale markt; kijke kijke , nie kope..
Over het weer ?? Daar schrijf ik eigenlijk niet over want het is steeds prachtig, ruime zon, tegen de dertig graden en soms de Mistral, die vreemde koude wind die stevig genoeg is om je bijna van de fiets te blazen.
Op de camping is het een komen en gaan, merendeel campers maar ook veel caravans, vaak voorzien van een mover voor het gemak. Jammer eigenlijk… In onze caravanperiode was het eigenlijk altijd spannend om het spul op zijn plaats te krijgen maar je wist zeker dat er een leger aan duwers klaar stond om je caravan op de juiste plaats te krijgen, je wist meteen wie je buren waren en hoorde de laatste nieuwtjes. Met de komst van de mover is het allemaal wat saaier geworden maar soms kan ook dat met leedvermaak worden aanschouwd zoals laatst op de camping bij Nancy: Een Frans echtpaar arriveert met een forse auto en een nog forsere caravan bij hun plekkie en meneer stapt uit, duidelijk wat vermoeid, type Napoleon die met een maarschalk blik zijn plek bekijkt en zijn Josephine de Beauharnais kort beveelt hoe ze gaan staan. De caravan wordt afgekoppeld en mijnheer pakt ZIJN apparaat.. de afstandsbediening van de mover. Geroutineerd voert Napoleon zijn manoeuvre autoritair maar vakbekwaam uit , daarbij met gepaste bewondering gade geslagen door zijn Josephine die de caravan op de handrem zet en toch fronsend kijkt van tja… eigenlijk kan ie nog 30 centimeter verder naar voren, tja.. die vrouwen . Napoleon pakt een beetje geërgerd opnieuw ZIJN apparaat en de caravan gaat steeds luider kreunend ietsje naar voren maar de mover geeft het met een duidelijke klik op. Josephine wijst voorzichtig naar de handrem die er nog op staat en dan laat Napoleon zien waarom hij Napoleon is en in rad Frans grommend, waar overigens geen woord Frans bij is, drukt hij op alle knopjes van ZIJN mover maar die reageert in het geheel niet op zijn driftige gebaren.
Kan ook niet meer want de mover heeft zich diep ingegraven in de banden en de handrem is met geen mogelijkheid los te krijgen omdat alles onder spanning staat. Vertwijfeld kijkt Napoleon woest naar Josephine en om zich heen of er niet te veel publiek is ( dat is er wel maar we houden ons even koest..) maar Josephine duikt inde caravan en komt terug met de handleiding van de mover. Na eventjes lezen pakt zij een grote sleutel, haalt de mover los van de banden en drukt ergens op een resetknop. Napoleon haalt een pietsie timide de handrem eraf, de mover opnieuw op de banden gezet en zie daar de dertig centimeter die Josephine graag wilde wordt ingevuld. Later op de avond zie ik ze gezellig bij een glaasje wijn, de vrede weer getekend, dat moest Napoleon tenslotte ook op het laatst..
Dat het ook ouderwets anders kan zien we op een andere camping in Visan, een stel met caravan komt aan, mijnheer kijkt even kort uit het raam naar zijn stek, trekt het hele span iets naar voren bij de buren en steekt het hele span met een korte draai achteruit op zijn plek, de caravan precies naast de heg en mevrouw is niet eens uitgestapt om mee te kijken , een echte chauffeur dus.
We verkassen verder naar Pont du Gard om daar een Romeins Aquaduct te gaan bekijken, de camping ligt vlak naast de ingang. Bezoekers betalen per auto €18 entree voor de Pint du Gard maar voor voetgangers is het gratis, dus zijn we illegale voetgangers op de fiets. Dit aquaduct is gebouwd in 85NC, is bijna 50 meter hoog en was onderdeel van de aanvoer van bronwater vanuit Uzes naar Nimes, een afstand van bijna 50 km. Het verval is slechts 23 cm per kilometer, de gerealiseerde stroom water was 6000 M3 per dag om te drinken en te badderen etc. De Romeinen hebben dit in 14 jaar gebouwd uit kalkzandsteenblokken van 6000 kg, zonder cement, alleen met katrollen en takels en heel veel spierkracht. Vol ontzag bekijken we het enorme bouwwerk, het is zo groot dat het zelfs moeilijk is om op de foto te krijgen.
Op de camping is het een komen en gaan , we hebben een plekje i n het bos, deze camping heeft geen vaste plekken maar wel veel bomen dus oppassen. Zo vergaat het ook een Duits echtpaar bij het achteruit tussen de bomen in parkeren: Mijnheer draait vertwijfeld aan het stuur maar ziet zijn vrouw niet staan omdat die midden achter de caravan staat en zij dus onzichtbaar in zijn spiegels is.
De aanwijzingen van vrouwlief worden wat korzeliger , als mijnheer iets te ver gaat wordt er hard op de caravan gebonsd en de sfeer dreigt uit de hand te lopen. Misschien komt bij mijnheer wel de gedachte op om toch maar eens vol gas achter uit te gaan … met zo’n vrouw…
We verkassen na een paar dagen opnieuw en rijden binnendoor over stille weggetjes naar Visan, een plaatsje van nog geen 2000 inwoners maar wel 24 Caves waar ze terecht trots op zijn. We proberen er te fietsen maar de heuvels verslaan onze e-bikes met gemak, dus strijken we neer bij een café voor een glaasje wijn. Na het eerste slokje droge witte wijn is Wil ervan overtuigd dat dit het lekkerste is dat zij in jaren heeft geproefd en de trotse cafébaas legt ons uit, met een streekkaart in de hand, waar de wijn vandaan komt: Art Mas in Visan, de wijn wordt daar geheel traditioneel verbouwd, geen machines en chemie. Toevallig zit er een Franse wijnbouwer aan een tafeltje verder op, zo’n pezig ventje met een door de zon gegroefde kop en de drab van de druiven nog onder zijn nagels. Die wordt erbij gehaald en vertelt vol vuur over zijn vak. We drinken nog een Pichet van ¼ liter voor een prijs waar je in Nederland niet eens een glas cola kan bestellen en genieten , we zijn tenslotte met de fiets. De volgende dag is het zondag de 28e en dan wordt in Frankrijk Moederdag gevierd. Ik pak nog maar eens uit door een prachtige opgemaakte roos in de plaatselijke Tabac voor mijn lief te kopen en teug op de camping melden wij ons aan voor het familiediner t.g.v. Moederdag. Wel je eigen bestek, borden, glaswerk mee nemen graag. We hebben geen idee wat er komen gaat maar het werd geweldig:
We melden ons om 12.00 uur, ca 36 mensen zitten aan lange tafels, allemaal grijze bolletjes en we zitten zomaar tussen Fransen die elkaar al meer dan 10 jaar kennen. Klaarblijkelijk zoeken ze elkaar tijdens Moederdag op, verblijven dan op de camping en praten op Moederdag bij een goede maaltijd en een glaasje wijn of bijna een vat… We zitten meer dan 4 uur aan tafel, ons Frans wordt met elk glas beter en de sfeer kan niet meer stuk. Dit is leven als God in Frankrijk , jammer maar zo langzamerhand moeten we weer verder want we zijn nog ruim 1000 km van huis en we willen het rustig aan doen onderweg. Het thuisfront begint steeds meer te trekken zeker na alle fotootjes via WhatsApp en berichtjes van de kleinkinderen. De eerste logeerafspraak voor Brecht en Saar zijn al gemaakt en Luuk baddert vol trots in zijn nieuwe zwembad . Oh we missen die koters en onze eigen kinderen met aanhang, nog een paar dagen, tot de volgende keer.
Groetjes van Frans
