2020 Van Uden naar Tukkersland
Door: Frans Geenevasen
Blijf op de hoogte en volg Frans
15 Juni 2020 | Nederland, Ootmarsum
Een rondje Tukkersland… is goed bevallen.
Corona trok een dikke streep door onze voorjaars-vakantieplannen richting Frankrijk-Spanje-Portugal, we zouden weer 4-6 weken met de camper gaan trekken vanaf eind mei. Maar ook wij werden opgehokt, de eerste coronaweken vonden wij vooral het gemis van de kleinkinderen het ergste, de kleintjes misten onze knuffels en wij moesten op afstand in de tuin onze kleinkinderen bekijken vanuit de serre. Gelukkig werd het regime vanaf begin juni iets soepeler, maar we misten onze voorjaarsvakantie. OK, onze tuin ligt er weer schitterend bij, de vijver is van een nieuwe folie voorzien en talloze andere klusjes konden worden afgevinkt.
Afgelopen week rijpte bij ons de gedachte om toch een paar dagen met de camper weg te gaan in Nederland, een tip van tennisvrienden gaf ons een reisdoel ; Camping Hoeve Springendal in Ootmarsum. Voor ons een beetje gek, zo dicht bij ..160 km van huis. Meestal zitten wij zo 1200-1500 km van huis af, op zoek naar zon..cultuur en een andere beschaving. De camper werd op een zaterdagochtend gevuld met water en een halve mud aardappelen , de kleding voor de eerste keer in de kasten en het stof van de winter werd weg gewassen. Traditiegetrouw houdt de buurman een oogje in het zeil en sproeit de tuin, de buurvrouw doet dan de kamerplanten, schatjes zijn het. Een goede buur is ook in deze beter dan een verre vriend.
Op zondag reden wij met stralend weer naar Ootmarsum , Wil had van te voren telefonisch gereserveerd, de campingbaas had nog maar een enkel plekje over aan de rand van een meertje. De camping stond inderdaad vol volgens de coronaregels, dus een pietsie uit elkaar. Onze plek aan het water was schitterend, we stonden daar met 6-7 andere paren die allemaal dezelfde kleur haar hadden, grijze bolletjes dus. Het sanitair gebouw zou de volgende dag open gaan, dus 1 dag een beetje behelpen met een krap toiletje en doucheje in onze camper waar toch echt alles in zit. Dat zijn van die momenten, als ik me daar op het kindertoiletje neer vlij , zit te mijmeren… is dit hokje nu zo klein of ben ik zo…..
Later op de middag wordt het laatste plekje aan het water ingevuld door een stel met caravan, mijnheer rijdt en is goedgemutst want hij fluit. Strategisch wordt de situatie beoordeeld en het stel wordt het eens ; Zo moet de caravan komen te staan, met zicht op het water. Daarvoor moet de caravan achteruit worden ingeparkeerd, beetje tegen een helling op en oppassen voor de buren en een silo die duidelijk in de weg staat. Het venijn zit in de helling, er zit geen recht vlak stukje tussen. De caravan is voorzien van een mover, dat zal wel goed komen dacht ik. Maar nee, onze flierefluiter kan volgens zijn eigen zeggen goed overweg met het span en stapt in voor de eerste poging achteruit inparkeren…. Helaas, de caravan staat te ver naar voren, hij moet véél verder zegt vrouwlief. Het fluitje hapert even, maar goed gemutst opnieuw het span naar voren en later ingedraaid. Het moet worden gezegd, de flierefluiter kan aardig achteruit sturen maar hij mist een markant punt waar hij moet beginnen met in te draaien. Maar tja, als echtpaar heeft de man zijn markante punt altijd bij zich.. je zet je vrouw daar neer waar JIJ wilt beginnen met in te draaien. De markante vrouw wordt precies op de plek neer gezet en kijkt enigszins hulpeloos naar manlief die instapt en een flinke dot gas geeft om het span achteruit te sturen. Vrouwlief vreest een aanslag op haar leven, maar blijft dapper staan. Na zeker 10 pogingen staat het spul bijna goed, de koppeling van de auto stinkt behoorlijk, de motor kookt bijna en de flierefluiter ook want hij ziet en voelt ook dat de buren echt hun best doen om NIET zichtbaar toe te kijken. Flierefluiter besluit de caravan af te koppelen om de laatste 30 cm met de mover te doen, tot grote opluchting van zijn vrouw die vreesde voor haar leven want de caravan ging rakelings langs haar heen. De caravan staat nu op de helling, dat merkt de flierefluiter goed als hij de caravan los maakt van de trekhaak, de caravan rolt richting van de buren en met een snoekduik trekt manlief de handrem aan, de caravan kantelt achterover en wordt op tijd gered door het gewicht van de flierefluiter die op de dissel springt. Maar de caravan staat nog steeds scheef op de helling, onder 1 wiel moet een wig om de caravan waterpas te krijgen. Daarvoor wordt de mover aangesloten en met een theatrale druk op de knop van de afstandsbediening drukt de mover de caravan omhoog tot hij tegen de wig loopt en tot afgrijzen van de flierefluiter draait de caravan een kwart draai om zijn as ; het wiel staat niet op de wig. Na 3-4 keer proberen en mislukken besluit de flierefluiter om de trekauto nogmaals aan te koppelen om de caravan op de wig te trekken en zowaar, dat lukt in 1 keer. Het loskoppelen van de caravan heeft tot resultaat dat de caravan een stuk terug zakt maar het moet maar zo. Al met al is dit stel al anderhalf uur bezig en dan moet de caravan nog verder worden ingericht. Ook dat duurt nog eens ruim een uur, maar dan staat alles er ook prima bij. Bij tijd en wijle was het spannend, maar het echtpaar bleef op speaking terms en zowaar bleef het fluitje vrolijk aanwezig.
Een uurtje later begon het werkelijk te hozen, zoveel regenwater had onze camper nog niet te verduren, zelfs de luifel kon het water nauwelijks afvoeren. Ik was blij dat ik mijn crocs aanhad, die hebben gaten in de bovenkant, het water spoelde zo door mijn schoenen.
Het bleef de hele avond regenen, het water stond in diepe plassen om de camper en het water gutste langs de ramen. De volgende dag was het heerlijk weer, droog en een prachtig uitzicht op ons meertje, wat wil je nog meer. Bij de receptie werden wij hartelijk te woord gestaan en kregen informatie in overvloed. Wij zijn naar het prachtige plaatsje Ootmarsum gefietst en hebben daar heerlijk gewandeld. Een terechte aanrader is het Openluchtmuseum, midden in het dorp. Heerlijk geslenterd door de huisjes zoals het vruger waor. Het plaatsje was gezellig druk met tal van mooie kunst-ateliers en leuke winkeltjes in dromerige straatjes.
Morgen nog een lekker dagje fietsen in de omgeving, Twente is mooi en goed om er te zijn. Tot de volgende keer.
Corona trok een dikke streep door onze voorjaars-vakantieplannen richting Frankrijk-Spanje-Portugal, we zouden weer 4-6 weken met de camper gaan trekken vanaf eind mei. Maar ook wij werden opgehokt, de eerste coronaweken vonden wij vooral het gemis van de kleinkinderen het ergste, de kleintjes misten onze knuffels en wij moesten op afstand in de tuin onze kleinkinderen bekijken vanuit de serre. Gelukkig werd het regime vanaf begin juni iets soepeler, maar we misten onze voorjaarsvakantie. OK, onze tuin ligt er weer schitterend bij, de vijver is van een nieuwe folie voorzien en talloze andere klusjes konden worden afgevinkt.
Afgelopen week rijpte bij ons de gedachte om toch een paar dagen met de camper weg te gaan in Nederland, een tip van tennisvrienden gaf ons een reisdoel ; Camping Hoeve Springendal in Ootmarsum. Voor ons een beetje gek, zo dicht bij ..160 km van huis. Meestal zitten wij zo 1200-1500 km van huis af, op zoek naar zon..cultuur en een andere beschaving. De camper werd op een zaterdagochtend gevuld met water en een halve mud aardappelen , de kleding voor de eerste keer in de kasten en het stof van de winter werd weg gewassen. Traditiegetrouw houdt de buurman een oogje in het zeil en sproeit de tuin, de buurvrouw doet dan de kamerplanten, schatjes zijn het. Een goede buur is ook in deze beter dan een verre vriend.
Op zondag reden wij met stralend weer naar Ootmarsum , Wil had van te voren telefonisch gereserveerd, de campingbaas had nog maar een enkel plekje over aan de rand van een meertje. De camping stond inderdaad vol volgens de coronaregels, dus een pietsie uit elkaar. Onze plek aan het water was schitterend, we stonden daar met 6-7 andere paren die allemaal dezelfde kleur haar hadden, grijze bolletjes dus. Het sanitair gebouw zou de volgende dag open gaan, dus 1 dag een beetje behelpen met een krap toiletje en doucheje in onze camper waar toch echt alles in zit. Dat zijn van die momenten, als ik me daar op het kindertoiletje neer vlij , zit te mijmeren… is dit hokje nu zo klein of ben ik zo…..
Later op de middag wordt het laatste plekje aan het water ingevuld door een stel met caravan, mijnheer rijdt en is goedgemutst want hij fluit. Strategisch wordt de situatie beoordeeld en het stel wordt het eens ; Zo moet de caravan komen te staan, met zicht op het water. Daarvoor moet de caravan achteruit worden ingeparkeerd, beetje tegen een helling op en oppassen voor de buren en een silo die duidelijk in de weg staat. Het venijn zit in de helling, er zit geen recht vlak stukje tussen. De caravan is voorzien van een mover, dat zal wel goed komen dacht ik. Maar nee, onze flierefluiter kan volgens zijn eigen zeggen goed overweg met het span en stapt in voor de eerste poging achteruit inparkeren…. Helaas, de caravan staat te ver naar voren, hij moet véél verder zegt vrouwlief. Het fluitje hapert even, maar goed gemutst opnieuw het span naar voren en later ingedraaid. Het moet worden gezegd, de flierefluiter kan aardig achteruit sturen maar hij mist een markant punt waar hij moet beginnen met in te draaien. Maar tja, als echtpaar heeft de man zijn markante punt altijd bij zich.. je zet je vrouw daar neer waar JIJ wilt beginnen met in te draaien. De markante vrouw wordt precies op de plek neer gezet en kijkt enigszins hulpeloos naar manlief die instapt en een flinke dot gas geeft om het span achteruit te sturen. Vrouwlief vreest een aanslag op haar leven, maar blijft dapper staan. Na zeker 10 pogingen staat het spul bijna goed, de koppeling van de auto stinkt behoorlijk, de motor kookt bijna en de flierefluiter ook want hij ziet en voelt ook dat de buren echt hun best doen om NIET zichtbaar toe te kijken. Flierefluiter besluit de caravan af te koppelen om de laatste 30 cm met de mover te doen, tot grote opluchting van zijn vrouw die vreesde voor haar leven want de caravan ging rakelings langs haar heen. De caravan staat nu op de helling, dat merkt de flierefluiter goed als hij de caravan los maakt van de trekhaak, de caravan rolt richting van de buren en met een snoekduik trekt manlief de handrem aan, de caravan kantelt achterover en wordt op tijd gered door het gewicht van de flierefluiter die op de dissel springt. Maar de caravan staat nog steeds scheef op de helling, onder 1 wiel moet een wig om de caravan waterpas te krijgen. Daarvoor wordt de mover aangesloten en met een theatrale druk op de knop van de afstandsbediening drukt de mover de caravan omhoog tot hij tegen de wig loopt en tot afgrijzen van de flierefluiter draait de caravan een kwart draai om zijn as ; het wiel staat niet op de wig. Na 3-4 keer proberen en mislukken besluit de flierefluiter om de trekauto nogmaals aan te koppelen om de caravan op de wig te trekken en zowaar, dat lukt in 1 keer. Het loskoppelen van de caravan heeft tot resultaat dat de caravan een stuk terug zakt maar het moet maar zo. Al met al is dit stel al anderhalf uur bezig en dan moet de caravan nog verder worden ingericht. Ook dat duurt nog eens ruim een uur, maar dan staat alles er ook prima bij. Bij tijd en wijle was het spannend, maar het echtpaar bleef op speaking terms en zowaar bleef het fluitje vrolijk aanwezig.
Een uurtje later begon het werkelijk te hozen, zoveel regenwater had onze camper nog niet te verduren, zelfs de luifel kon het water nauwelijks afvoeren. Ik was blij dat ik mijn crocs aanhad, die hebben gaten in de bovenkant, het water spoelde zo door mijn schoenen.
Het bleef de hele avond regenen, het water stond in diepe plassen om de camper en het water gutste langs de ramen. De volgende dag was het heerlijk weer, droog en een prachtig uitzicht op ons meertje, wat wil je nog meer. Bij de receptie werden wij hartelijk te woord gestaan en kregen informatie in overvloed. Wij zijn naar het prachtige plaatsje Ootmarsum gefietst en hebben daar heerlijk gewandeld. Een terechte aanrader is het Openluchtmuseum, midden in het dorp. Heerlijk geslenterd door de huisjes zoals het vruger waor. Het plaatsje was gezellig druk met tal van mooie kunst-ateliers en leuke winkeltjes in dromerige straatjes.
Morgen nog een lekker dagje fietsen in de omgeving, Twente is mooi en goed om er te zijn. Tot de volgende keer.
