10. 2016-2 Via Route Napoleon naar Cote DÁzur
Blijf op de hoogte en volg Frans
01 Mei 2016 | Spanje, Zaragoza
10. Via de Route Napoleon naar de Cote d,Azure-Antibes
De Route Napoleon is genoemd naar de Franse Veldheer die volgens alle standbeelden , naar hem genoemde pleinen, gebouwen, campings etc de hele weg zou hebben gemarcheerd, nou jij… zijn soldaten. Hijzelf op een prachtig paard als hij door de dorpen trok en zich liet bewonderen, buiten het dorp in een gesloten koets met alleen maar het gezelschap van een plaatselijke schone . Als je alle gedenktekens ziet en optelt zou hij daar minstens 2 jaar over hebben gedaan, in werkelijkheid deed hij er maar enkele weken over. Deze Route Napoleon wordt op ANWB kaarten aangeduid met een blauwe caravan hetgeen betekent dat de route pittig is om te rijden en een ervaren chauffeur verwacht. Ik heb hem al eens eerder gereden met de caravan en weet nog dat dit één van de weinige keren was dat de dikke Audi A6 5 cylinder turbodiesel een pietsie warmer werd want hij moest er flink aan trekken. Met onze camper gaat het wat gemakkelijker en de vele haardspelbochten met korte scherpe hellingen worden gemakkelijk genomen. Onontkomelijk ontstaat er soms een file achter je, maar als de gelegenheid er is even aan de kant om de sliert personenauto’s de ruimte te geven. Als dank krijg je vaak lichtsignalen en een arm naar buiten waar de middelvinger op zijn plaats blijft zitten, geen getoeter… aardige mensen die fransosen..
We zoeken een camping uit in Antibes, vlak aan de middellandse zee. Het weer is ondertussen droger geworden, wel veel wind en soms fris. Op de camping krijgen we een plek toegewezen, deze campingbaas regelt zijn zaakjes nog zelf en zet ons schuin tegenover een duits echtpaar. Aan de omvang van de caravan, voortent en de auto denk je aan een gezin met 3 kinderen maar nee..
Mijnheer is groot ?.... Nee, erg groot en zijn hond ook. Alles wordt buiten gezet voor een barbecue..
Een grote Weberbol, genoeg voor een weeshuis, wordt geladen met een mud houtskool.. Daarna het meubilair bestaande uit extra brede stoelen ( jaja, hij is groot..) , daarin kussens waarin je weg zinkt, etensbakken voor de hond, de tv-schotel zo groot als zender Lopik en een complete stereoset. . Uit een extra koelkast buiten komt barbecue vlees in allerlei soorten en als een veldheer gaat Pa aan het bakken. Uiteindelijk komt Ma naar buiten en opeens is Pa niet meer groot… Ma is pas groot .
Na een vorstelijke maaltijd gaat de TV aan in de voortent voor Ma en Pa laat de hond uit. Zo gaat het elke dag door in de 3 dagen dat wij er staan. Ma schuifelt op weg naar de douche voorbij en groet met een kort knikje, je kan er niet om heen.. ze is echt groot en ook niet echt blij met dit plaatje wat zo voorbij schuift. Toevallig lees ik een artikel in het BD over maagverkleiningen en de drastische gevolgen daarvan en de bijwerkingen, vooral de grote psychische impact op de “slachtoffers”
Peinzend staar ik haar na en wens haar toe dat ook zij de weg vindt om van dit gewichtsprobleem af te komen. De dagen erna wens ik haar bewust hartelijk een goede morgen enzo.. een schuchter glimlachje is het antwoord en even kijkt ze blij… Hooguit dertig jaar en dan zo’n leven voor je..
Anders dan de 2 Oostenrijke stellen die in hun camper naast ons komen te staan. Alles brandschoon, maar toch loopt mevrouw de hele dag te poetsen, mijnheer inspecteert 10 keer per uur zijn camper en mevrouw poetst zelfs de camper aan de buitenkant. Die man heeft het toch maar mooi voor elkaar mompel ik tegen Wil… stom stom stom van mij !! Een priemende blik flitst voor het gortdroge antwoord: Dan had je maar een Oostenrijkse moeten trouwen maar moet je ook jodelen. Tja, als je er om vraagt.. Als er weer een camper het erf op draait ontvouwt zich wederom het spektakel van Waar zet ik hem neer dat ik ook met mijn dure TV-schotel een goede ontvangst heb. Eerst naast ons.. maar daar past hun camper niet op, de campingbaas had hun dat al gezegd maar ja.. eigenwijs zoals mannen met een grote.. Op de volgende plek de camper met veel gemanoeuvreer erin geperst en dan kan het schouwspel beginnen.. Mijnheer gaat zijn satellietschotel in beweging zetten. Die komt omhoog en luid zoemend speurt die het heelal af naar de beste ontvangst. Mijnheer speurt mee maar kijkt vooral tersluiks of iedereen goed ziet waar hij mij bezig is totdat mevrouw luidkeels roept dat het beeld goed is . Gelukkig.. die zijn voor vanavond onder de pannen.
De volgende ochtend pakken we de fiets en peddelen langs het strand naar Nice. Het is er niet druk nee.. Het is er razend druk , de hele dag staat de strandweg vol met dure auto’s die niet vooruit komen en daartussen in de vele scooters . Ons fietspad delen we met de vele badgasten die uit de Hotels, Appartementen, Huizen komen en lopen te flaneren op de boulevard. De havens liggen vol met dure boten en langs de boulevard is het een aaneenschakeling van barretjes, bistro’s en andere tenten waar horecapersoneel verveeld staat te wachten tot er een klant in hun vangnet komt en daar de hoge prijzen wil betalen. De flanerende badgasten moeten ook wel omdat ze niks anders te doen hebben dan flaneren en op je hotelkamer 13 hoog is ook niet alles. Ik heb gezien wat ik wilde, deze goudkust is van klatergoud en ik verdom het om €4 voor een colaatje en €12 voor een cocktail te betalen omdat ze geen gewoon biertje willen verkopen. Ik ben er klaar mee en de volgende dag fietsen we een andere kant uit naar het oude Antibes. Daar vinden wat we zoeken, kleine straatjes, gezellige bistro’s waar de Fransen zelf ook komen en een heerlijke ontspannen sfeer. We dwalen door de nauwe straatjes en drinken een glaasje op een marktplein en geven os n daar over naar de algemene vakantiebezigheid .. naar mensen kijken . Prachtig die Françaises op leeftijd die met een apart sjaaltje of hoedje net die élégance erin weten te brengen wat de engelsen zo missen. We genieten van deze dag en komen de volgende dag er weer terug , maar daarover meer in een volgende keer.
Ik schrijf dit nu (30/4) in Zaragoza-Spanje, omdat er vaak geen Wifi is ( of onbeschoft duur !!) loop ik wat achter. Hier is het momenteel winderig maar we kunnen soms buiten in het zonnetje zitten. Wat ik hoor is dat in Nederland een pietsie anders.. De volgende keer wat meer over Antibes eb onze tocht naar Spanje.
Groetjes van Frans
De Route Napoleon is genoemd naar de Franse Veldheer die volgens alle standbeelden , naar hem genoemde pleinen, gebouwen, campings etc de hele weg zou hebben gemarcheerd, nou jij… zijn soldaten. Hijzelf op een prachtig paard als hij door de dorpen trok en zich liet bewonderen, buiten het dorp in een gesloten koets met alleen maar het gezelschap van een plaatselijke schone . Als je alle gedenktekens ziet en optelt zou hij daar minstens 2 jaar over hebben gedaan, in werkelijkheid deed hij er maar enkele weken over. Deze Route Napoleon wordt op ANWB kaarten aangeduid met een blauwe caravan hetgeen betekent dat de route pittig is om te rijden en een ervaren chauffeur verwacht. Ik heb hem al eens eerder gereden met de caravan en weet nog dat dit één van de weinige keren was dat de dikke Audi A6 5 cylinder turbodiesel een pietsie warmer werd want hij moest er flink aan trekken. Met onze camper gaat het wat gemakkelijker en de vele haardspelbochten met korte scherpe hellingen worden gemakkelijk genomen. Onontkomelijk ontstaat er soms een file achter je, maar als de gelegenheid er is even aan de kant om de sliert personenauto’s de ruimte te geven. Als dank krijg je vaak lichtsignalen en een arm naar buiten waar de middelvinger op zijn plaats blijft zitten, geen getoeter… aardige mensen die fransosen..
We zoeken een camping uit in Antibes, vlak aan de middellandse zee. Het weer is ondertussen droger geworden, wel veel wind en soms fris. Op de camping krijgen we een plek toegewezen, deze campingbaas regelt zijn zaakjes nog zelf en zet ons schuin tegenover een duits echtpaar. Aan de omvang van de caravan, voortent en de auto denk je aan een gezin met 3 kinderen maar nee..
Mijnheer is groot ?.... Nee, erg groot en zijn hond ook. Alles wordt buiten gezet voor een barbecue..
Een grote Weberbol, genoeg voor een weeshuis, wordt geladen met een mud houtskool.. Daarna het meubilair bestaande uit extra brede stoelen ( jaja, hij is groot..) , daarin kussens waarin je weg zinkt, etensbakken voor de hond, de tv-schotel zo groot als zender Lopik en een complete stereoset. . Uit een extra koelkast buiten komt barbecue vlees in allerlei soorten en als een veldheer gaat Pa aan het bakken. Uiteindelijk komt Ma naar buiten en opeens is Pa niet meer groot… Ma is pas groot .
Na een vorstelijke maaltijd gaat de TV aan in de voortent voor Ma en Pa laat de hond uit. Zo gaat het elke dag door in de 3 dagen dat wij er staan. Ma schuifelt op weg naar de douche voorbij en groet met een kort knikje, je kan er niet om heen.. ze is echt groot en ook niet echt blij met dit plaatje wat zo voorbij schuift. Toevallig lees ik een artikel in het BD over maagverkleiningen en de drastische gevolgen daarvan en de bijwerkingen, vooral de grote psychische impact op de “slachtoffers”
Peinzend staar ik haar na en wens haar toe dat ook zij de weg vindt om van dit gewichtsprobleem af te komen. De dagen erna wens ik haar bewust hartelijk een goede morgen enzo.. een schuchter glimlachje is het antwoord en even kijkt ze blij… Hooguit dertig jaar en dan zo’n leven voor je..
Anders dan de 2 Oostenrijke stellen die in hun camper naast ons komen te staan. Alles brandschoon, maar toch loopt mevrouw de hele dag te poetsen, mijnheer inspecteert 10 keer per uur zijn camper en mevrouw poetst zelfs de camper aan de buitenkant. Die man heeft het toch maar mooi voor elkaar mompel ik tegen Wil… stom stom stom van mij !! Een priemende blik flitst voor het gortdroge antwoord: Dan had je maar een Oostenrijkse moeten trouwen maar moet je ook jodelen. Tja, als je er om vraagt.. Als er weer een camper het erf op draait ontvouwt zich wederom het spektakel van Waar zet ik hem neer dat ik ook met mijn dure TV-schotel een goede ontvangst heb. Eerst naast ons.. maar daar past hun camper niet op, de campingbaas had hun dat al gezegd maar ja.. eigenwijs zoals mannen met een grote.. Op de volgende plek de camper met veel gemanoeuvreer erin geperst en dan kan het schouwspel beginnen.. Mijnheer gaat zijn satellietschotel in beweging zetten. Die komt omhoog en luid zoemend speurt die het heelal af naar de beste ontvangst. Mijnheer speurt mee maar kijkt vooral tersluiks of iedereen goed ziet waar hij mij bezig is totdat mevrouw luidkeels roept dat het beeld goed is . Gelukkig.. die zijn voor vanavond onder de pannen.
De volgende ochtend pakken we de fiets en peddelen langs het strand naar Nice. Het is er niet druk nee.. Het is er razend druk , de hele dag staat de strandweg vol met dure auto’s die niet vooruit komen en daartussen in de vele scooters . Ons fietspad delen we met de vele badgasten die uit de Hotels, Appartementen, Huizen komen en lopen te flaneren op de boulevard. De havens liggen vol met dure boten en langs de boulevard is het een aaneenschakeling van barretjes, bistro’s en andere tenten waar horecapersoneel verveeld staat te wachten tot er een klant in hun vangnet komt en daar de hoge prijzen wil betalen. De flanerende badgasten moeten ook wel omdat ze niks anders te doen hebben dan flaneren en op je hotelkamer 13 hoog is ook niet alles. Ik heb gezien wat ik wilde, deze goudkust is van klatergoud en ik verdom het om €4 voor een colaatje en €12 voor een cocktail te betalen omdat ze geen gewoon biertje willen verkopen. Ik ben er klaar mee en de volgende dag fietsen we een andere kant uit naar het oude Antibes. Daar vinden wat we zoeken, kleine straatjes, gezellige bistro’s waar de Fransen zelf ook komen en een heerlijke ontspannen sfeer. We dwalen door de nauwe straatjes en drinken een glaasje op een marktplein en geven os n daar over naar de algemene vakantiebezigheid .. naar mensen kijken . Prachtig die Françaises op leeftijd die met een apart sjaaltje of hoedje net die élégance erin weten te brengen wat de engelsen zo missen. We genieten van deze dag en komen de volgende dag er weer terug , maar daarover meer in een volgende keer.
Ik schrijf dit nu (30/4) in Zaragoza-Spanje, omdat er vaak geen Wifi is ( of onbeschoft duur !!) loop ik wat achter. Hier is het momenteel winderig maar we kunnen soms buiten in het zonnetje zitten. Wat ik hoor is dat in Nederland een pietsie anders.. De volgende keer wat meer over Antibes eb onze tocht naar Spanje.
Groetjes van Frans
