2019-06 Van Bolków naar Krakau
Door: Frans Geenevasen
Blijf op de hoogte en volg Frans
11 Juni 2019 | Polen, Krakau
Van Bolków naar Krakau , Polen kruipt zo langzamerhand in ons.
Ik schrijf dit nu in een zonovergoten Krakau, ruim 30 graden en we krijgen zo langzamerhand het gevoel dat Polen in ons kruipt. Het is weer eens vreemd in een land te zijn waar je met je eigen talen niet terecht kunt ( alleen enkele jeugdigen spreken Engels) en je totaal niets begrijpt van teksten op borden. Het Poolse verkeer heeft meestal haast, rijdt vaak over de middenstreep in de bocht en dat levert soms verrassende situaties op als je met je camper door een haarspeldbocht moet. Anderzijds zijn de Polen voorkomend als je op de fiets zit of als ze zien dat je echt de hele weg nodig hebt met je camper, een vriendelijk bedankje wordt dan gewaardeerd. Op de diverse campings worden we vriendelijk te woord gestaan maar ik let er dan ook op dat ik steevast in het Engels begin, zeker met mijn blonde-witte kop en stevig postuur om verwarring met onze oosterburen te voorkomen, ligt kennelijk nog steeds gevoelig. Al met al voelen we ons steeds meer een gewaardeerde toerist, de campings zijn van redelijk tot zeer goed, het landschap is mooi en het weer is fantastisch.
Na vertrek uit Bolków bezoeken we onderweg Kasteel Ksiaz, een prachtig gerestaureerd slot, sinds eeuwen in handen van de adellijke familie Hochberg. De kamers zijn prachtig, zeker door de vele foto’s met de verklarende teksten die verhalen over de van geboorte adellijke Schotse prinses Daisy. Dit echtpaar krijgt gedurende de twee wereldoorlogen te maken met vijandige gevoelens jegens prinses Daisy uit Schotland. Ondanks alle pracht en praal strand het huwelijk en Daisy stort zich op vrijwilligers werk, hoogst ongewoon maar zeer gewaardeerd door de Poolse soldaten. Op een foto van haar poseert zij in een bevallige houding met een parelsnoer van 7 mtr, cadeautje van manlief dat destijds 35 miljoen Deutsche Reichsmark heeft gekost, spoorloos verdwenen met de rest van de kostbaarheden tijdens de bevrijding door het Rode leger.
We willen ons installeren op camping Polonica, maar daar kijken ze moeilijk, ze verwachten 45 personen van een ANWB reis, inderdaad We Zijn Er Bijna, toch krijgen we een plaatsje. We komen de Nederlandse Rijstlijdster tegen en groeten haar , verschrikt reageert ze met Jullie zijn wel erg vroeg, maar nee we horen niet bij uw kluppie.. Geamuseerd zien we hoe de hele club het middenveld verovert en krijgen een live show van dit populaire TV programma, we vinden het leuk om eens te zien maar meereizen met die club….. voorlopig nog niet. Wij vermaken ons in dit kuuroord met een wandeling door het park met zijn mooie beelden, eten lekker Italiaans op een terrasje langs de boulevard met de flaneurs. We wagen zelfs een dansje in korte broek en op slippers in de lokale dancing.
Ik probeer nog een bezoek aan Auschwitz te plannen, maar alle tickets voor individueel bezoek voor de komende weken zijn weg, Het blijft door mijn hoofd spoken.
We trekken verder naar Bielsco-Biala, een prachtige camping met mini zwembad, goed verzorgd en een heerlijk restaurantje. Voor het eerst kunnen we fietsen ( vaak te steil of slechte weg) en vinden onze weg naar het oude stadscentrum . Op het dorpsplein posteert Wil zich op een bankje, te midden van alle dorpsoudsten, ze past uitstekend bij de lokale hangouderen. In het centrum drinken we een glaasje in een café waar de bierbrouwerij in de winkel staat. Als ik de eigenaar vertel dat in Haarlem er een kerk is waar de bierbrouwerij in de kerk staat ( Jopen Kerk) kijkt hij toch wat vreemd op. Op de terug weg verdwalen we maar een vriendelijke Poolse dame helpt Wil aan de nodige info en in de bloedhete zon vinden we onze weg terug. Zuidwaarts is de koers, op weg naar Zakopane.
Bij binnenkomst op Camping Ustup worde we verwelkomd door een rondborstig mannetje, compleet met hoedje, die vriendelijk lachend ons welkom heet in een soort Duits met zangerig accent. Wij noemen hem prompt Der Ankton aus Tirol, maar Ankton heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Wij moeten uitstappen en Ankton legt ons zijn campingregels uit. Hij toont ons een klein sanitair gebouw, iets gedateerd maar alles smetteloos schoon, de heren krijgen bij het tonen van het urinoir de opmerking mee dat ze goed op het doel moeten mikken en niet ernaast. Inderdaad staat er een minigoal in de pisbak en zijn boodschap is duidelijk. Ankton zit strategisch naast het sanitair gebouw, overziet als een veldheer zijn camping en dweilt persoonlijk na elk toiletbezoek de ruimte en maakt alles klaar voor de volgende gast. Frau Ankton beheert de douches, natuurlijk ook brandschoon en na elke douchebeurt worden de douchematjes eruit gehaald, geschrobd en vrolijk op de waslijn gehangen. Als ik zelf de douchebak wil schoon spoelen wordt dat vriendelijk maar beslist geweigerd.
Vanaf de camping gaan we on tour voor de berg Gubalowka, met de kabelbaan gaan we naar 1935 mtr hoog. We staan lang in de rij maar het uitzicht is de moeite waard. Samen klimmen we in de sneeuw naar de echte top, als grijze bolletjes zijn we in de minderheid maar er gaan er meer met ons mee naar de top. En oh…ik was zo trots op mijn echte AKU bergschoenen, pas ca 20 jaar oud. Maar ja, de zolen laten los en strompelend met kapotte schoenen kom ik weer naar beneden, een ervaring rijker maar een illusie armer, nieuwe bergschoen kopen dus. In het restaurant is alles ingericht op zelfbediening en héél slim, alles voor de prijs per kg. Zorgvuldig stellen we onze lunch samen en letten op ons gewicht.
Het uitzicht is prachtig, moe maar voldaan gaan we naar beneden en laten de toeristenstalletjes links liggen, er staan er meer dan genoeg.
We reizen verder, richting Krakau, we willen de zoutmijnen van Wieliczka bezoeken. Het is eerste Pinksterdag als we met de camper door allerlei dorpjes en stadjes rijden. Zodra er een kerk langs de weg ligt merk je dat vandaag; er staan veel auto’s geparkeerd en we zien van buitenaf dat de kerk bomvol is omdat de mensen de mis buiten de kerk volgen; strak in het gelid, op z’n paasbest gekleed en devoot in de houding staand. Tijdens onze reis door Polen bekijken we menige kerk, wat opvalt is dat de Polen hun geloof echt belijden, veel biddend, soms op de knieën in het middenpad een gebed prevelend. Het dwingt respect af en doet herinneren aan de jaren 50 in Nederland. Onderweg bezoeken we de zoutmijnen, één van de highlights in Polen. Het is er druk en we boeken een Engelse rondleiding. We dalen via trappen 367 treden onder de grond en dwalen 2 uur lang door gangen, zalen met beeldengroepen, diorama’s over de moeilijke werkomstandigheden van vroeger en rondom ons is er alleen maar zout, geen spierwit zout, maar donker bruingrijs zout, zo hard als beton en een beetje plakkerig. Gelukkig brengt een lift ons weer omhoog en we keren terug van donkere gangen met 12 – 14 graden naar de felle zon van 32 graden. Onze camper staat in de felle zon maar onze slimme koelkast draait op gas zodat onze drankjes erg fris zijn. We gaan op weg naar Krakau en komen aan op onze camping, behoorlijk vol en gelukkig hebben ze nog een plaatsje voor ons.
Fijn dat ze ook Wifi hebben , dan kan ik meteen dit verslag schrijven en mijn foto’s bewerken.
Juist voor deze reis heb ik een andere snelle laptop voor het reizen gekocht en mijn fotomaat Peter heeft mijn fotobewerkingsprogramma Lightroom erop gesleuteld , nog bedankt Peter.
Ik zal wat nieuwe foto’s publiceren en over Krakau de volgende keer meer.
Groetjes van Frans
Ik schrijf dit nu in een zonovergoten Krakau, ruim 30 graden en we krijgen zo langzamerhand het gevoel dat Polen in ons kruipt. Het is weer eens vreemd in een land te zijn waar je met je eigen talen niet terecht kunt ( alleen enkele jeugdigen spreken Engels) en je totaal niets begrijpt van teksten op borden. Het Poolse verkeer heeft meestal haast, rijdt vaak over de middenstreep in de bocht en dat levert soms verrassende situaties op als je met je camper door een haarspeldbocht moet. Anderzijds zijn de Polen voorkomend als je op de fiets zit of als ze zien dat je echt de hele weg nodig hebt met je camper, een vriendelijk bedankje wordt dan gewaardeerd. Op de diverse campings worden we vriendelijk te woord gestaan maar ik let er dan ook op dat ik steevast in het Engels begin, zeker met mijn blonde-witte kop en stevig postuur om verwarring met onze oosterburen te voorkomen, ligt kennelijk nog steeds gevoelig. Al met al voelen we ons steeds meer een gewaardeerde toerist, de campings zijn van redelijk tot zeer goed, het landschap is mooi en het weer is fantastisch.
Na vertrek uit Bolków bezoeken we onderweg Kasteel Ksiaz, een prachtig gerestaureerd slot, sinds eeuwen in handen van de adellijke familie Hochberg. De kamers zijn prachtig, zeker door de vele foto’s met de verklarende teksten die verhalen over de van geboorte adellijke Schotse prinses Daisy. Dit echtpaar krijgt gedurende de twee wereldoorlogen te maken met vijandige gevoelens jegens prinses Daisy uit Schotland. Ondanks alle pracht en praal strand het huwelijk en Daisy stort zich op vrijwilligers werk, hoogst ongewoon maar zeer gewaardeerd door de Poolse soldaten. Op een foto van haar poseert zij in een bevallige houding met een parelsnoer van 7 mtr, cadeautje van manlief dat destijds 35 miljoen Deutsche Reichsmark heeft gekost, spoorloos verdwenen met de rest van de kostbaarheden tijdens de bevrijding door het Rode leger.
We willen ons installeren op camping Polonica, maar daar kijken ze moeilijk, ze verwachten 45 personen van een ANWB reis, inderdaad We Zijn Er Bijna, toch krijgen we een plaatsje. We komen de Nederlandse Rijstlijdster tegen en groeten haar , verschrikt reageert ze met Jullie zijn wel erg vroeg, maar nee we horen niet bij uw kluppie.. Geamuseerd zien we hoe de hele club het middenveld verovert en krijgen een live show van dit populaire TV programma, we vinden het leuk om eens te zien maar meereizen met die club….. voorlopig nog niet. Wij vermaken ons in dit kuuroord met een wandeling door het park met zijn mooie beelden, eten lekker Italiaans op een terrasje langs de boulevard met de flaneurs. We wagen zelfs een dansje in korte broek en op slippers in de lokale dancing.
Ik probeer nog een bezoek aan Auschwitz te plannen, maar alle tickets voor individueel bezoek voor de komende weken zijn weg, Het blijft door mijn hoofd spoken.
We trekken verder naar Bielsco-Biala, een prachtige camping met mini zwembad, goed verzorgd en een heerlijk restaurantje. Voor het eerst kunnen we fietsen ( vaak te steil of slechte weg) en vinden onze weg naar het oude stadscentrum . Op het dorpsplein posteert Wil zich op een bankje, te midden van alle dorpsoudsten, ze past uitstekend bij de lokale hangouderen. In het centrum drinken we een glaasje in een café waar de bierbrouwerij in de winkel staat. Als ik de eigenaar vertel dat in Haarlem er een kerk is waar de bierbrouwerij in de kerk staat ( Jopen Kerk) kijkt hij toch wat vreemd op. Op de terug weg verdwalen we maar een vriendelijke Poolse dame helpt Wil aan de nodige info en in de bloedhete zon vinden we onze weg terug. Zuidwaarts is de koers, op weg naar Zakopane.
Bij binnenkomst op Camping Ustup worde we verwelkomd door een rondborstig mannetje, compleet met hoedje, die vriendelijk lachend ons welkom heet in een soort Duits met zangerig accent. Wij noemen hem prompt Der Ankton aus Tirol, maar Ankton heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Wij moeten uitstappen en Ankton legt ons zijn campingregels uit. Hij toont ons een klein sanitair gebouw, iets gedateerd maar alles smetteloos schoon, de heren krijgen bij het tonen van het urinoir de opmerking mee dat ze goed op het doel moeten mikken en niet ernaast. Inderdaad staat er een minigoal in de pisbak en zijn boodschap is duidelijk. Ankton zit strategisch naast het sanitair gebouw, overziet als een veldheer zijn camping en dweilt persoonlijk na elk toiletbezoek de ruimte en maakt alles klaar voor de volgende gast. Frau Ankton beheert de douches, natuurlijk ook brandschoon en na elke douchebeurt worden de douchematjes eruit gehaald, geschrobd en vrolijk op de waslijn gehangen. Als ik zelf de douchebak wil schoon spoelen wordt dat vriendelijk maar beslist geweigerd.
Vanaf de camping gaan we on tour voor de berg Gubalowka, met de kabelbaan gaan we naar 1935 mtr hoog. We staan lang in de rij maar het uitzicht is de moeite waard. Samen klimmen we in de sneeuw naar de echte top, als grijze bolletjes zijn we in de minderheid maar er gaan er meer met ons mee naar de top. En oh…ik was zo trots op mijn echte AKU bergschoenen, pas ca 20 jaar oud. Maar ja, de zolen laten los en strompelend met kapotte schoenen kom ik weer naar beneden, een ervaring rijker maar een illusie armer, nieuwe bergschoen kopen dus. In het restaurant is alles ingericht op zelfbediening en héél slim, alles voor de prijs per kg. Zorgvuldig stellen we onze lunch samen en letten op ons gewicht.
Het uitzicht is prachtig, moe maar voldaan gaan we naar beneden en laten de toeristenstalletjes links liggen, er staan er meer dan genoeg.
We reizen verder, richting Krakau, we willen de zoutmijnen van Wieliczka bezoeken. Het is eerste Pinksterdag als we met de camper door allerlei dorpjes en stadjes rijden. Zodra er een kerk langs de weg ligt merk je dat vandaag; er staan veel auto’s geparkeerd en we zien van buitenaf dat de kerk bomvol is omdat de mensen de mis buiten de kerk volgen; strak in het gelid, op z’n paasbest gekleed en devoot in de houding staand. Tijdens onze reis door Polen bekijken we menige kerk, wat opvalt is dat de Polen hun geloof echt belijden, veel biddend, soms op de knieën in het middenpad een gebed prevelend. Het dwingt respect af en doet herinneren aan de jaren 50 in Nederland. Onderweg bezoeken we de zoutmijnen, één van de highlights in Polen. Het is er druk en we boeken een Engelse rondleiding. We dalen via trappen 367 treden onder de grond en dwalen 2 uur lang door gangen, zalen met beeldengroepen, diorama’s over de moeilijke werkomstandigheden van vroeger en rondom ons is er alleen maar zout, geen spierwit zout, maar donker bruingrijs zout, zo hard als beton en een beetje plakkerig. Gelukkig brengt een lift ons weer omhoog en we keren terug van donkere gangen met 12 – 14 graden naar de felle zon van 32 graden. Onze camper staat in de felle zon maar onze slimme koelkast draait op gas zodat onze drankjes erg fris zijn. We gaan op weg naar Krakau en komen aan op onze camping, behoorlijk vol en gelukkig hebben ze nog een plaatsje voor ons.
Fijn dat ze ook Wifi hebben , dan kan ik meteen dit verslag schrijven en mijn foto’s bewerken.
Juist voor deze reis heb ik een andere snelle laptop voor het reizen gekocht en mijn fotomaat Peter heeft mijn fotobewerkingsprogramma Lightroom erop gesleuteld , nog bedankt Peter.
Ik zal wat nieuwe foto’s publiceren en over Krakau de volgende keer meer.
Groetjes van Frans
