14. Van Toledo naar Valencia en verder ..
Door: Frans
Blijf op de hoogte en volg Frans
13 Mei 2016 | Spanje, Valencia
14. Van Toledo naar Valencia en verder langs de kust.
Na het bezoek aan Toledo wordt het weer wederom wat minder, het is fris en waait hard. We vertrekken naar Valencia omdat we daar een afspraak hebben met onze dochter Marita en haar vriendin Ellen. De dames hebben een stedentrip geboekt in een hotel in het centrum. Onze reis van Toledo gaat dwars door het dun bevolkte binnenland, we klimmen regelmatig tot 800 mtr hoogte en rijden over soms eenzame wegen. Met onze camper staan wij op campings die we uit het ACSI campingboek halen. We zijn via NKC lid van die club en kunnen met hun pasje voor een lager tarief op de aangesloten campings terecht. Bijna altijd zijn dat goede campings en met een buitje regen melden we ons bij de receptie van een als goed beoordeelde camping net buiten Valencia met fietsverbinding naar het centrum . De receptionist doet ons sterk denken aan de Spaanse ober Manuel uit de Tv-serie Fawlty Towers ( I am from Barcelona and I know nothing…) maar daarmee houdt de vrolijke gelijkenis op. Als we de camper naar onze plek sturen valt eigenlijk pas op dat het een gribuszooitje is na de receptie. Voor de passanten zijn er kleine ongezellige plekken en er zijn veel plekken in beslag genomen door vaste bewoners die er het hele jaar staan en hun eigen plek compleet overkapt hebben meet plastic bouwwerken
Een enkele keer kom je zo’n camping tegen overvol met vaste bewoners die ik kwalificeer als hokkenbouwers : Rondom een meestal oudere stacaravan wordt het ene aanbouwsel naast het andere hok gebouwd, alle vrije doorkijk naar boven wordt afgeschut met plastic zodat de gehele plek totaal overkapt is en met een oud vloerkleed of kunstgras op de vloer. Dit alles wordt met zo goedkoop mogelijk materiaal gebouwd en opgesierd met tierelantijntjes, oude fietsen en rotzooi onder de caravan. Als eigenaar van een camping zie je dan met lede ogen aan hoe jouw bezit verloedert en de passanten jouw camping gaan mijden, wij komen daar in ieder geval nooit meer terug. Dat het ook anders kan zien we op de volgende camping maar daarover later meer.
Het weer is er ook niet beter op geworden, de volgende ochtend regent het beurtelings hard en zacht maar we gaan toch in onze regenjas op de fiets voor een tocht van 6 km want we hebben met de dames in het hotel afgesproken. Als verzopen katten komen we aan bij het hotel waar Marita en Ellen ons opwachten met een warme knuffel, koffie , handdoeken en voor Wil zelfs een föhn. Hun kamer is mooi en lekker ruim en we komen bij met een kop koffie. Buiten regent het af en toe nog flink en we besluiten naar het park Ciutat de les Arts i de les Sciences te wandelen, vlak bij het hotel.
Dit park is wereldberoemd om 5 futuristische gebouwen waarvan er 4 door de beroemde Spaanse architect Santiago Calatrava zijn ontworpen. Al deze gebouwen staan ruim van elkaar , omringd door prachtige waterpartijen , dit alles in een droge rivierbedding die als een groene park-strook door Valencia loopt.
Het is niet het eerste gebouw van Calatrava dat ik zie, met mijn fotomaat zijn we eens naar Luik gereden om daar het station , dat door Calatrava is ontworpen, te bewonderen.
Maar hier in Valencia staan er 4 scheppingen van hem bij elkaar op zo’n prachtige wijze aan elkaar gekoppeld dat we ademloos rond lopen en een stijve nek krijgen van het omhoog kijken. Frans fotografeert graag maar vanwege de stromende regen kon de dure spiegelreflex met nog duurdere objectieven niet mee en behelp ik mij met een compact camera en oh wat vond ik dat jammer. Want zoveel futuristisch moois bij elkaar is zeldzaam, je waant je op een andere planeet in het jaar 2500 en we genieten volop en Frans heeft de pest in dat hij voor deze ene keer niet de goede apparatuur bij zich heeft. In een nabijgelegen winkelcentrum lunchen we, ook in dit centrum valt op dat er veel winkels leeg staan en het is er niet druk, ook hier heeft de recessie toegeslagen.
Ondertussen is het soms droog en we genieten ook van het park dat verder prachtig is aangelegd.
We wandelen met de dames terug naar hun hotel, drinken nog wat in de lounge en nemen hartelijk afscheid. Op de fiets komen we gelukkig droog over en de volgende ochtend verlaten we de camping met wederom regenachtig weer.
Op deze vakantie heeft het weer ons niet mee gezeten, maar via allerlei berichten en internet zien we dat het in bijna heel Europa bar en boos is.
Vanuit Valencia trekken we langs de kust verder noordwaarts want zo langzamerhand gaan we weer richting huis, we plannen op de 18e mei terug te zijn.
Na veel grote steden op een rij te hebben bezocht willen we weer een rustige omgeving en een beetje zon. Dat vinden we in Cambrilles, ca 100 km onder Barcelona aan de Middellandse zee. Wat een ver
Na het bezoek aan Toledo wordt het weer wederom wat minder, het is fris en waait hard. We vertrekken naar Valencia omdat we daar een afspraak hebben met onze dochter Marita en haar vriendin Ellen. De dames hebben een stedentrip geboekt in een hotel in het centrum. Onze reis van Toledo gaat dwars door het dun bevolkte binnenland, we klimmen regelmatig tot 800 mtr hoogte en rijden over soms eenzame wegen. Met onze camper staan wij op campings die we uit het ACSI campingboek halen. We zijn via NKC lid van die club en kunnen met hun pasje voor een lager tarief op de aangesloten campings terecht. Bijna altijd zijn dat goede campings en met een buitje regen melden we ons bij de receptie van een als goed beoordeelde camping net buiten Valencia met fietsverbinding naar het centrum . De receptionist doet ons sterk denken aan de Spaanse ober Manuel uit de Tv-serie Fawlty Towers ( I am from Barcelona and I know nothing…) maar daarmee houdt de vrolijke gelijkenis op. Als we de camper naar onze plek sturen valt eigenlijk pas op dat het een gribuszooitje is na de receptie. Voor de passanten zijn er kleine ongezellige plekken en er zijn veel plekken in beslag genomen door vaste bewoners die er het hele jaar staan en hun eigen plek compleet overkapt hebben meet plastic bouwwerken
Een enkele keer kom je zo’n camping tegen overvol met vaste bewoners die ik kwalificeer als hokkenbouwers : Rondom een meestal oudere stacaravan wordt het ene aanbouwsel naast het andere hok gebouwd, alle vrije doorkijk naar boven wordt afgeschut met plastic zodat de gehele plek totaal overkapt is en met een oud vloerkleed of kunstgras op de vloer. Dit alles wordt met zo goedkoop mogelijk materiaal gebouwd en opgesierd met tierelantijntjes, oude fietsen en rotzooi onder de caravan. Als eigenaar van een camping zie je dan met lede ogen aan hoe jouw bezit verloedert en de passanten jouw camping gaan mijden, wij komen daar in ieder geval nooit meer terug. Dat het ook anders kan zien we op de volgende camping maar daarover later meer.
Het weer is er ook niet beter op geworden, de volgende ochtend regent het beurtelings hard en zacht maar we gaan toch in onze regenjas op de fiets voor een tocht van 6 km want we hebben met de dames in het hotel afgesproken. Als verzopen katten komen we aan bij het hotel waar Marita en Ellen ons opwachten met een warme knuffel, koffie , handdoeken en voor Wil zelfs een föhn. Hun kamer is mooi en lekker ruim en we komen bij met een kop koffie. Buiten regent het af en toe nog flink en we besluiten naar het park Ciutat de les Arts i de les Sciences te wandelen, vlak bij het hotel.
Dit park is wereldberoemd om 5 futuristische gebouwen waarvan er 4 door de beroemde Spaanse architect Santiago Calatrava zijn ontworpen. Al deze gebouwen staan ruim van elkaar , omringd door prachtige waterpartijen , dit alles in een droge rivierbedding die als een groene park-strook door Valencia loopt.
Het is niet het eerste gebouw van Calatrava dat ik zie, met mijn fotomaat zijn we eens naar Luik gereden om daar het station , dat door Calatrava is ontworpen, te bewonderen.
Maar hier in Valencia staan er 4 scheppingen van hem bij elkaar op zo’n prachtige wijze aan elkaar gekoppeld dat we ademloos rond lopen en een stijve nek krijgen van het omhoog kijken. Frans fotografeert graag maar vanwege de stromende regen kon de dure spiegelreflex met nog duurdere objectieven niet mee en behelp ik mij met een compact camera en oh wat vond ik dat jammer. Want zoveel futuristisch moois bij elkaar is zeldzaam, je waant je op een andere planeet in het jaar 2500 en we genieten volop en Frans heeft de pest in dat hij voor deze ene keer niet de goede apparatuur bij zich heeft. In een nabijgelegen winkelcentrum lunchen we, ook in dit centrum valt op dat er veel winkels leeg staan en het is er niet druk, ook hier heeft de recessie toegeslagen.
Ondertussen is het soms droog en we genieten ook van het park dat verder prachtig is aangelegd.
We wandelen met de dames terug naar hun hotel, drinken nog wat in de lounge en nemen hartelijk afscheid. Op de fiets komen we gelukkig droog over en de volgende ochtend verlaten we de camping met wederom regenachtig weer.
Op deze vakantie heeft het weer ons niet mee gezeten, maar via allerlei berichten en internet zien we dat het in bijna heel Europa bar en boos is.
Vanuit Valencia trekken we langs de kust verder noordwaarts want zo langzamerhand gaan we weer richting huis, we plannen op de 18e mei terug te zijn.
Na veel grote steden op een rij te hebben bezocht willen we weer een rustige omgeving en een beetje zon. Dat vinden we in Cambrilles, ca 100 km onder Barcelona aan de Middellandse zee. Wat een ver
